Τι και αν κάποιες ταινίες τελείωναν διαφορετικά; – μαίρη Τζέιν

Λίγα πράγματα στον κινηματογράφο είναι τόσο (δια)σπαστικά όσο ένα αμφιλεγόμενο -ή απλά κακό- τέλος. Μια ταινία μπορεί να κρατήσει τους θεατές προσηλωμένους για ώρες, μόνο και μόνο για να τους πολώσει στις τελευταίες στιγμές της. Ενώ τα τολμηρά και συγκλονιστικά φινάλε συχνά γίνονται θρύλος, κάποια έχουν αφήσει το κοινό να αναρωτιέται: τι θα γινόταν αν τελείωνε διαφορετικά; Ας εξετάσουμε πέντε τέτοιες ταινίες με τελειώματα που προκάλεσαν συζητήσεις (είτε για τους λάθος λόγους, είτε επειδή δεν δόθηκε ποτέ κάποιος σαφές κλείσιμο) και ας φανταστούμε εκ νέου πώς θα μπορούσαν να είχαν τελειώσει.

Προσοχή: ακολουθούν spoilers.

Η Ομίχλη (2007)

Σε μια εναλλακτική εκδοχή του έργου του Stephen King, ο David Drayton και η ομάδα του, παγιδευμένοι στο αυτοκίνητό τους, θα μπορούσαν να είχαν πάρει μια απελπισμένη αλλά συνειδητή απόφαση να βρουν καταφύγιο. Αντί να υποκύψουν στην απελπισία, θα μπορούσαν να είχαν χρησιμοποιήσει τα εναπομείναντα καύσιμα για να επιστρέψουν προς το σούπερ μάρκετ ή να αναζητήσουν ψηλότερο έδαφος, ρισκάροντας το άγνωστο στη διαδικασία. Στην πορεία, θα μπορούσαν να είχαν συναντήσει ομάδες επιζώντων -συμπεριλαμβανομένων οικογενειών και παιδιών- που ενώθηκαν και μοιράστηκαν ιστορίες για άλλες περιοχές όπου μπορεί να υπήρχε ασφάλεια. Η κλιμάκωση θα μπορούσε να κορυφωθεί με την άφιξη της ομάδας σε ένα αυτοσχέδιο καταφύγιο την ώρα που η ομίχλη αρχίζει να διαλύεται, αποκαλύπτοντας τις στρατιωτικές δυνάμεις που πλησιάζουν και πολεμούν τα πλάσματα. Αυτή η εκδοχή θα τόνιζε την επιμονή και την ικανότητα της ανθρωπότητας να αντέχει ακόμη και τις πιο ζοφερές καταστάσεις με την επιμονή του.

Τιτανικός (1997)

Ο Τιτανικός του Τζέιμς Κάμερον παραμένει ένα πολιτιστικό σημείο αναφοράς, αλλά το τέλος του θα μπορούσε να είχε ακολουθήσει διαφορετική πορεία. Θα μπορούσαμε να γράψουμε ολόκληρη σκηνή, αλλά εδώ τα πράγματα είναι πολύ απλά και το κοινό έχει ήδη μιλήσει: ο Τζακ χωρούσε στη σανιδα σωτηρίας της Ρόουζ. Θα μπορούσε το κορίτσι να είχε κάνει λίγο πιο πέρα. Τέλος.

Ψυχώ (1960)

Το Ψυχώ του Άλφρεντ Χίτσκοκ συγκλόνισε το κοινό με τις ανατριχιαστικές αποκαλύψεις του, αλλά οι τελευταίες στιγμές του -με επίκεντρο τον εσωτερικό μονόλογο του Νόρμαν Μπέιτς ως “Μητέρα”- άφησαν μερικούς θεατές αναστατωμένους και επιθυμώντας περισσότερη λύση. Ένα επαναπροσδιορισμένο τέλος θα μπορούσε να επικεντρωθεί στη Λάιλα Κρέιν που αποκαλύπτει περισσότερα για το ταραγμένο παρελθόν του Νόρμαν, προσφέροντας αναλαμπές της καθόδου του στην τρέλα. Ίσως η ταινία θα μπορούσε να τελειώσει με τη Λάιλα να έρχεται αντιμέτωπη με τον Νόρμαν, οδηγώντας σε μια τεταμένη αντιπαράθεση που καταλήγει στο να ξεφύγει οριακά από τα νύχια του. Η κορυφαία σκηνή θα μπορούσε στη συνέχεια να κοπεί σε μια ανανήψασα Λίλα, η οποία αναλογίζεται τη φρίκη που έζησε, καθώς οι αρχές αρχίζουν να διαλύουν τα σκοτεινά μυστικά του Bates Motel. Αυτή η εκδοχή θα διατηρούσε τη στοιχειωτική ατμόσφαιρα της ταινίας, ενώ θα έδινε στο κοινό μια σαφέστερη αίσθηση του κλεισίματος.

(Επίσης, προσωπικά ποτέ δεν κατάλαβα γιατί μεταφράστηκε απευθείας ο τίτλος σε “Ψυχώ”. Τι σημαίνει καν αυτό;)

Inception (2010)

Το Inception του Κρίστοφερ Νόλαν είναι διάσημο για το διφορούμενο τελευταίο πλάνο του, όπου η σβούρα που στροβιλίζεται αφήνει τους θεατές να αναρωτιούνται αν ο Κομπ εξακολουθεί να ονειρεύεται. Ένα εναλλακτικό τέλος θα μπορούσε να δει την κορυφή να αρχίζει να ταλαντεύεται και να πέφτει, επιβεβαιώνοντας ότι η επανένωση του Κομπ με τα παιδιά του είναι όντως πραγματικότητα. Η κάμερα θα μπορούσε στη συνέχεια να μεταφερθεί σε ένα παράθυρο, δείχνοντας τα τοτέμ άλλων μελών της ομάδας για να επιβεβαιώσει την κοινή τους επιτυχία στην ολοκλήρωση της αποστολής. Μια άλλη εκδοχή θα μπορούσε να αγκαλιάσει περισσότερο την ασάφεια και να εμμείνει πολύ πολύ κοντά στο αρχικό τέλος, δείχνοντας την κορυφή να περιστρέφεται ατελείωτα, αλλά μετατοπίζοντας την εστίαση στην ειρηνική έκφραση του Κομπ καθώς αγκαλιάζει τα παιδιά του, υποδηλώνοντας ότι η ευτυχία του δεν εξαρτάται πλέον από το αν βρίσκεται σε όνειρο ή στην πραγματικότητα.

Η Λάμψη (1980)

Η Λάμψη του Στάνλεϊ Κιούμπρικ αφήνει τους θεατές με στοιχειωμένες εικόνες: Ο Τζακ Τόρανς παγωμένος στο χιόνι και μια φωτογραφία που υποδηλώνει τη μυστηριώδη σύνδεσή του με το παρελθόν του Overlook Hotel. Ένα επανασχεδιασμένο τέλος θα μπορούσε να επεκτείνει αυτή την υπερφυσική σύνδεση. Ίσως ο Τζακ, αντί να παγώσει, να μπει μια τελευταία φορά στο ξενοδοχείο, όπου θα έρθει αντιμέτωπος με φανταστικές εμφανίσεις των προηγούμενων επιστατών. Οι εμφανίσεις θα μπορούσαν να τον αναγκάσουν να κάνει μια ανατριχιαστική επιλογή: να θυσιαστεί για να σώσει την οικογένειά του ή να γίνει ένα με την κακόβουλη δύναμη του ξενοδοχείου. Η ταινία θα μπορούσε να κλείσει με τη Wendy και τον Danny να δραπετεύουν, μόνο και μόνο για να βρουν αποδείξεις της θυσίας του Jack – ή ίσως ενδείξεις ότι η επιρροή του Overlook δεν έχει εξαλειφθεί εντελώς. Αυτό το τέλος θα πρόσθετε βάθος στην πορεία του Τζακ, διατηρώντας παράλληλα τον απόκοσμο και διφορούμενο τόνο της ταινίας.

Η επαναπροσδιορισμός του τέλους δεν είναι απλώς μια άσκηση σκέψης – αναδεικνύει τη δύναμη των επιλογών της αφήγησης. Δεν σημαίνει απαραίτητα ότι ένα τέλος που είναι “κακό” είναι κάτι… κακό. Εξερευνώντας τι θα μπορούσε να είχε γίνει, επεκτείνοντας τις εκφάνσεις της εκάστοτε ιστορίας, αποκτούμε νέες γνώσεις σχετικά με τις δημιουργικές αποφάσεις που διαμορφώνουν τις ιστορίες που αγαπάμε.

Κύλιση στην κορυφή