Αγαπημένη μου Ορέστεια,
Ελπίζω αυτό το γράμμα να σε βρίσκει καλά. Πάει καιρός που σε είδα. Ήθελα να σου γράψω. Εδώ και καιρό, ήθελα να σου γράψω.
Αποφάσισα, όμως, αυτή τη φορά να μην βιαστώ.
Όλο βιάζομαι. Όλοι βιάζονται.
Αν δεν μιλήσω για κάτι την στιγμή που συμβαίνει, δεν θα’ χει νόημα αργότερα. Σήμερα, τίποτα δεν έχει νόημα αργότερα.
Πρέπει να σε καταναλώσω τώρα.
Για να καταναλώσω μετά το επόμενο.
Μόνο γι’ αυτό ξυπνάω κάθε μέρα. Για το επόμενο.
Αλλά, ξέρεις κάτι, δεν πειράζει. Δεν είμαι δημοσιογράφος. Ούτε κριτικός. Κι ούτε θέλω να γίνω. Ευτυχώς. Γιατί έτσι, μπορώ να σου γράφω όποτε θέλω.
Τώρα που σου γράφω, όμως, δυσκολεύομαι. Φοβάμαι μην γίνω φλύαρη, αλλά δυσκολεύομαι να μην τα βάλω όλα μέσα.
Φοβάμαι μην γίνω φλύαρη, αλλά δεν ξέρω τι να αφαιρέσω. Μπορείς να με βοηθήσεις;
Να αφαιρέσω το σώμα;
Την φωνή;
Ίσως το μοιρολόι της Κασσάνδρας;
Ή μήπως την Κλυταιμνήστρα;
–
“Γνωρίζετε την ιστορία μου: δεν υπάρχει κανείς από’ σας που να μην την έχει επαναλάβει είκοσι φορές […] αλλά κι ούτε μία απ’ τις γυναίκες σας που να μην έχει ονειρευτεί μια νύχτα της ζωής της να ήταν Κλυταιμνήστρα”;
Μια φίλη λέει, “πίσω από έναν επιτυχημένο άντρα, κρύβονται πάντα πολλές δυστυχισμένες γυναίκες”.
–
Να αφαιρέσω τον Αγαμέμνονα;
Ή μήπως τον Αίγισθο;
–
Η λογική είναι αντρική υπόθεση, άλλωστε.
Άλλωστε, “Η μάζα είναι γένους θηλυκού κι ακολουθεί τον αρχηγό”.
–
Μην μιλάς για τους κλασσικούς. Μην λες τίποτα. Δεν μπορείς να τους κρίνεις. Δεν μπορείς να διαβάζεις τα κείμενα του τότε με τους όρους του τώρα. Ήταν άλλες εποχές τότε. Πιο ωραίες. Πιο ελεύθερες.
Εκτός αν ήσουν γυναίκα. Ή δούλος.
Θα μας απαγορεύσουν και τους κλασσικούς στο τέλος.
Αναρωτιέμαι, τι σημαίνει κλασσικό;
Ο Τερζόπουλος όταν έκανε τις Βάκχες το 1986 ήταν πειραματικός. Σήμερα, τον λένε κλασσικό.
Μάλλον το μόνο πράγμα που σε κάνει πειραματικό, είναι το να πειράζεις τις λέξεις του κειμένου.
–
Να αφαιρέσω τον Χορό;