ΕΣΩΤ./ΣΑΛΟΝΙ – ΝΥΧΤΑ
Η Χ. και ο Α. κάθονται στον καναπέ. Κοιτάνε ο ένας τον άλλον. Συζητάνε. Στο βάθος, μπροστά τους, φαίνεται μία τηλεόραση. Είναι κλειστή.
Χ.
… Και μέσα σε όλο αυτό, αναρωτιέμαι, τι μου βρίσκεις.
Α.
Εγώ έχω σταματήσει να αναρωτιέμαι τέτοια πράγματα. Αυτός είμαι και σ’ όποιον αρέσω. Οι άλλοι έξω απ’ την πόρτα.
Χ.
Δεν εννοώ τι βρίσκεις σ’ εμένα. Εννοώ τι βρίσκεις στην κατάσταση.
Α.
Δηλαδή;
Χ.
Σ’ αυτό εδώ, στο μεταξύ μας ρε παιδί μου. Δεν θα ήθελες να είσαι σε μία κατάσταση πιο συγκεκριμένη; Με ωράριο, αργίες, μόνιμο τόπο διαμονής;
Α.
Νομίζω σου έχω ξαναπεί ότι το πιο σημαντικό πράγμα είναι το να δείχνεις τον εαυτό σου.
Χ.
Δηλαδή εσύ λες ότι δεν έχει και τόση σημασία η δουλειά που κάνεις ή το αν σου αρέσει να πηγαίνεις θέατρο, αν …
Α.
Ναι, αυτό. Αυτά βρίσκονται. Το να δείχνεις ποιος είσαι στ’ αλήθεια, όμως – αυτό δεν βρίσκεται.
Η οθόνη της τηλεόρασης που είναι μπροστά τους σιγά-σιγά φωτίζεται. Βλέπουμε ότι παίζουν σκηνές από τον Αστακό (2015) σε fast forward. Οι εικόνες αρχίζουν να κινούνται πιο αργά. Παίζουν οι σκηνές όπου o Ντέιβιντ γνωρίζει την Μυωπική Γυναίκα. Αγαπιούνται. Είναι δύο μυωπικοί. Εκείνη τυφλώνεται. Τώρα είναι ένας μυωπικός και μία τυφλή. Η εικόνα παγώνει στην σκηνή που περπατούν στον δρόμο μαζί. Η εικόνα διαλύεται. Η οθόνη της τηλεόρασης γυρίζει στο μαύρο.
Η Χ. κοιτάζει τον Α. Το ένα της χέρι στηρίζει το κεφάλι της. Το άλλο είναι αφημένο στο πόδι του Α. Τον χαϊδεύει στα μαλλιά.
Χ.
Δεν το είχα σκεφτεί έτσι.
Ο Α. της χαμογελάει.
Χ.
Τουλάχιστον, έχουμε την ίδια μέρα γενέθλια.
ΤΕΛΟΣ
