Το παιχνίδι της πεταλίδας – Καλλιόπη Παπαπδοπούλου

Παραμυθένια: Σσσσ. Εάν μας καταλάβει θα μείνει ακούνητος σα βράχος. Να, άρχισε να περπατάει!  Ακούστε τα βήματα. Πω πω! Περπατάει με τόσο κόπο, ακούτε τον ήχο;

Μα φυσικά και τον ακούτε:  

“χρατς, χρατς, χρατς” 

Τρίζουν τα πόδια του στην άμμο και γύρω του σκορπούν πεταλίδες. Πω, πω! Πόσο βαριά περπατάει. “χρατς, χρατς, χρατς” 

Σσσσ… κάντε ησυχία μην καταλάβει ότι τον καταλάβαμε. 

Μισό λεπτό να πιώ λίγο νερό με κανέλα, γιατί δίψασα με το αλμυρό αεράκι που έρχεται, αχ, το νιώθετε; Μα βέβαια το νιώθετε, φυσάει τόσο ωραία απόψε στην παραλία και το κύμα πετάει σταγονίτσες στο πρόσωπο… αχ… να πιώ κανελλόνερο και θα σας αποκαλύψω πολλά ακόμη… 

Ωχ. Παιδιά κουνιέται το αμμώδες έδαφος. Το νιώθετε; Μα φυσικά το νιώθετε αφού είμαστε παρέα στο παραμύθι. Ωχ. Με εντόπισε ο Άνθρωπος πεταλίδα… σσσς… σσσσς… Ωχ… με κατάλαβε… πλησιάζει… Ωχ… ακούτε τα δυνατά και βαριά βήματα; 

Μα φυσικά τα ακούτε:

«Χρατς, χρατς, χρατς»

Σσσς…. Πλησιάζει… Α! Ανοίγουν οι πεταλίδες επάνω του και φαίνεται το στόμα του! Φαίνονται και τα μάτια του! Ω! Ο Άνθρωπος πεταλίδα πλησιάζει! Παιδιά! Παιδιά! Εδώ αρχίζει διάλογος! Το νιώθω ότι θα μου μιλήσει. Να! Έρχεται η ερώτηση και στην ερώτηση θα πρέπει να δώσω απάντηση και εσείς θα παρακολουθήσετε το διάλογο που θα αρχίσει… Να! Να! Αρχίζει:

Άνθρωπος  πεταλίδα: «Ποιά είσαι;»

Παραμυθένια: «εεεε… εγώ…εγώ λίγο νερό ήθελα να πιώ και…»

Άνθρωπος πεταλίδα: «Δεν ήθελες μόνο νερό, έβαλες και κανέλα, δεν ήξερες ότι η κανέλα θα φέρει διαστολή στις πεταλίδες μου και θα αγχωθώ;»

Παραμυθένια: «Συγγνώμη Άνθρωπε πεταλίδα, ούτε που σκέφτηκα, ότι η κανέλα δημιουργεί διαστολή στις πεταλίδες σας!»

Άνθρωπος πεταλίδα: «Ναι. Η κανέλα ανοίγει τις πεταλίδες μου… το άρωμα της είναι γλυκό…

Χμμμ… για να σε δω! Από που ξεφύτρωσες; Εσύ δεν ανήκεις στο χοροχρόνο μου»

Παραμυθένια: «Ξέρετε… δεν είμαι μόνη μου, έχω παρέα,  υπάρχει ακροατήριο με παιδιά, που θέλουν να μάθουν την ιστορία σας…»

Άνθρωπος πεταλίδα: Καλύτερα να πάτε σε ένα άλλο παραμύθι. Πίνεις και νερό με κανέλα, ξεσηκώνεις τις πεταλίδες μου, ανοιγοκλείνουν τα πέταλα τους! Ταράζεις την ηρεμία μου»

Παραμυθένια: «Ε,τί να κάνω; Η κανέλλα αποτοξινώνει τον οργανισμό και βοηθάει την υγεία! Όταν έχω φάει παραπάνω παγωτά, για λίγες μέρες κάνω νηστεία, αποφεύγω τα γλυκά και πίνω νερό με κανέλα, για να βοηθήσω τον οργανισμό μου!»

Άνθρωπος πεταλίδα: 

«Ο δικός μου, όμως, οργανισμός ταράζεται. Ορίστε, άνοιξαν οι πεταλίδες και αυτό μου προκαλεί σύγχυση. Φύγε»

Παραμυθένια: «Δε φεύγω. Για να ξεκίνησα ταξίδι στο παραμύθι σου κάποιος λόγος υπάρχει. Έστω για λίγο ακόμη, θα μείνω, πώς να φύγω χωρίς ένα αναμνηστικό; Χωρίς το δίδαγμα του παραμυθιού;»

Άνθρωπος πεταλίδα: «Τί είσαι; Από πού ήρθες; Τί θέλεις;»

Παραμυθένια: «Παραμυθένια, είμαι η Παραμυθένια! Έρχομαι από το μέλλον που εσύ κρύφτηκες για πολλά πολλά χρόνια και θέλω να μας πεις την ιστορία σου, δεν είμαι μόνη μου, υπάρχει ακροατήριο με παιδιά που αγαπάνε τα παραμύθια και ενδιαφέρονται να ακούσουν  την ιστορία σου! Δες πως κοιτάνε! Πόσο ήσυχα περιμένουν! Εσένα περιμένουν!»

Άνθρωπος πεταλίδα: «Εμένα;»

Παραμυθένια: «Φυσικά!»

Άνθρωπος πεταλίδα:  «Μα… Άσε με… πες τους να μη βλέπουν…»

Παραμυθένια:  «Πώς να μη βλέπουν; Αφού παρέα μπήκαμε στο παραμύθι που είσαι ο κυρίαρχος ήρωας!»

Άνθρωπος πεταλίδα: «Ωωωω… μη… Αφήστε με… και αυτή η μυρωδιά κανέλας είναι τόσο έντονη που οι πεταλίδες στο σώμα μου άνοιξαν και αυτό με αγχώνει!»

Παραμυθένια: «Εντάξει. Θα φύγουμε. Τι να γίνει. Θα βρούμε ένα άλλο παραμύθι»

Άνθρωπος πεταλίδα: «Αυτό. Μπράβο. Να φύγετε και να ταξιδέψετε σε άλλο παραμύθι»

Παραμυθένια: «Ναι»

Άνθρωπος πεταλίδα: «Τί ναι; Ακόμη εδώ είσαι με την παρέα σου. Όλο λες ότι θα φύγεις και όλο εδώ μένεις. Ωραία συμπεριφορά!»

Παραμυθένια: « Έχεις δίκιο. Μα θα ήθελα χάρη, μικρή, μικρούλα, μικροσκοπική χάρη! Μπορώ; Μου δίνεις άδεια για μια χάρη;»

Άνθρωπος πεταλίδα: «Εντάξει. Σε ακούω. Θα ακούσω πρώτα και αν αν νιώσω έτοιμος να ανταποκριθώ, θα σου εκπληρώσω τη χάρη. Τί χάρη ζητάς από εμένα;»

Παραμυθένια: «Αμ… Αμ… μισό λεπτάκι Άνθρωπε πεταλίδα, να μεταφέρω τα εφέ του ήχου στα παιδιά! Παιδιά σε αυτό το σημείο φυσάει αέρας. Βράδιασε και έχουμε μόνο το φως του φεγγαριού. Ο αέρας φέρνει δροσιά. Αν και είναι καλοκαίρι, άρχισε ψύχρα. Ξέχασα και τη ζακέτα μου. Και μου το είπε η μαμά: «πάρε ζακέτα, θα κρυώνεις το βράδυ» Ορίστε. Τώρα κρυώνω. Εάν άκουγα, τη μαμά μου, τώρα δε θα κρύωνα. Μπρρρ. Μπρρρρ…. Μπρρ… Α! Τί βλεπω; Παιδιά το βλέπετε; Μα φυσικά το βλέπετε!  Έρχεται ζακέτα, την κρατάει μαμά από το ακροατήριο. Α! Σας ευχαριστώ πολύ. Αχ. Θαυμάσια! Ζεστάθηκε το κοκαλάκι μου. Σας ευχαριστώ Κυρία Μαμά. Τώρα μπορώ να συνεχίσω! Αγαπητέ Άνθρωπε πεταλίδα, ταξιδέψαμε στο μια φορά κι ένα καιρό, αγαπάμε τόσο πολύ να ταξιδεύουμε μέσα στα παραμύθια, άφησε μας να πάρουμε σουβενίρ από το παραμύθι σου.  Άφησε μας να πάρουμε μια πεταλίδα από πάνω σου. Αυτή τη χάρη σου ζητώ»

Άνθρωπος πεταλίδα: «Το σώμα μου είναι γεμάτο με χιλιάδες πεταλίδες. Σε κάθε βήμα πέφτουν αρκετές, στην άμμο ή στη θάλασσα. Μπορείτε να πάρετε από κάτω όσες θέλετε. Η παραλία είναι γεμάτη»

Παραμυθένια: «Ωωωωω. Οι όμορφες γυαλιστερές πεταλίδες είναι επάνω σου. Άφησε μας να ξεκολλήσουμε λίγες»

Άνθρωπος πεταλίδα: «Ας είναι. Θα έρχεστε όμως σιγά και φρόνημα»

Παραμυθένια: «Εξυπακούεται! Παιδιά, ελάτε να πάρουμε πεταλίδες, μας έδωσε την άδεια. Κάθε παιδάκι θα τραβάει μια πεταλίδα! Υπάρχουν πολλές! Ελάτε!»

Κεϋλάνη: Τα παιδιά πλησιάζουν, ξεκολλάνε πεταλίδες, μα ο Άνθρωπος πεταλίδα πονάει.

Άνθρωπος πεταλίδα: «Σταματήστε. Πονάω. Πονάω. Μη μου τραβάτε τις πεταλίδες»

Παραμυθένια: «Παιδιά σταματάμε. Όταν μας λέει κάποιος άνθρωπος ότι τον ενοχλεί αυτό που κάνουμε πρέπει να σταματάμε αμέσως και ας μην καταλαβαίνουμε, οφείλουμε να σταματήσουμε. Συγγνώμη Άνθρωπε πεταλίδα, απλά θέλαμε ένα μικρό αναμνηστικό. Αφού σε πονάει αυτό που κάνουμε σταματάμε»

Κεϋλάνη: Φυσάω στην παλάμη, σκορπίζω την αγάπη. Όλοι στις θέσεις μας ξανά. Στην άμμο καθίστε παιδιά.  Φου φου φου… φυσάω την κανέλα. Παραμυθένια έλα!

Παραμυθένια: «Μια φορά κι ένα καιρό ήταν ο Άνθρωπος πεταλίδα. Τί άλλο να πω; Ο Άνθρωπος πεταλίδα επιθυμεί να μείνει μόνος του, ούτε πεταλίδες μπορούμε να ξεκολλήσουμε από το σώμα του, γιατί πονάει. Νομίζω εδώ πρέπει να κλείσει το παραμύθι»

Κεϋλάνη: Έχω λύση. Με την παλάμη μου φυσώ, γλυκιά κανέλα… σκόνη κανέλας,  φου φου φου, γεμίζει το πεταλιδοβουνό! Ο Άνθρωπος πεταλίδα θα φταρνιστεί, πολύ προσοχή… κύμα θύελλας θα σηκωθεί!»

Άνθρωπος πεταλίδα: «Αααααααα… Α!… α… ααααα… Α!… Ααααααα ψου ου ου!!!»

Κεϋλάνη: «Σας το είπα! Φτάρνισμα εκρηκτικό, πεταλίδες εκτοξευθήκαν, ίσα και με ένα κιλό, χάμω, στην άμμο, λέω να πάρω μια σακούλα να μαζέψω… φαγητό πολύ “γκουρμέ”:  πεταλίδες στον ατμό, με σκορδάκι, εστραγκόν και κανέλα φυσικά, αχ τι νοστιμιά!»

Άνθρωπος πεταλίδα: «Οι καθαρές πεταλίδες για φαγητό, είναι κολλημένες πάνω μου. Κεϋλάνη μη μαζεύεις από κάτω, είναι όλες μες την άμμο»

Παραμυθένια: «Είσαι τόσο παράξενος. Μας νοιάζεσαι. Το βράδυ κυλιέσαι στην άμμο να μαζέψεις τα σκουπίδια, που αφήνουν όσοι δε σέβονται το περιβάλλον και τώρα νοιάζεσαι την Κεϋλάνη, να μαζέψει καθαρές πεταλίδες. Πόσο παράξενος Άνθρωπος είσαι! Νοιάζεσαι. Ευχαριστούμε για τη φιλοξενία στο παράξενο παραμύθι σου»

Άνθρωπος πεταλίδα: «Θέλω να μείνετε. Το ξέρω ότι φέρομαι παράξενα, αναγκάστηκα να φέρομαι με αυτό τον τρόπο για να με προστατέψω»

Παραμυθένια: «Από τί να προστατευτείς;»

Άνθρωπος πεταλίδα: «Από ανθρώπους που δε μπορούν να νιώσουν με ευγένεια. Σε παρακαλώ, πες σε ένα παιδάκι να μου τραβήξει πεταλίδα»

Παραμυθένια: «Μα θα πονέσεις»

Άνθρωπος πεταλίδα: «Θέλω να σας δείξω κάτι…»

Κεϋλάνη: «Το παιδί πλησιάζει και τραβάει πεταλίδα. Ο Άνθρωπος πεταλίδα ελάχιστα πονάει, το παιδί φιλάκι δίνει στον αέρα, φου φου φου, με την παλάμη του φυσάει το φιλί, ταξιδεύει, ταξιδεύει, το φιλάκι ακουμπάει στο σημείο που βγήκε η πεταλίδα και σταματάει ο πόνος»

Παραμυθένια: «Α! Πόσο όμορφο. Το παιδί πήρε την πεταλίδα και δεν πόνεσες όπως πριν, γιατί στο δώρο που έδωσες, σκέφτηκε επίσης δώρο να δώσει, φιλάκι στον αέρα. Αχ… έπρεπε κι εγώ να το σκεφτώ πριν… να πω στα παιδιά να στείλουμε  φιλάκια στον αέρα. Αχ… ήμουν βιαστική… αχ… λάθος που έκανα… λάθος…»

Άνθρωπος πεταλίδα: «Δεν πειράζει, όταν αναγνωρίζουμε το λάθος, είναι η αρχή της αυτοβελτίωσης. Το σημαντικό είναι να μαθαίνουμε από το λάθος και ποτέ μα ποτέ να μη το επαναλαμβάνουμε… Το αποφάσισα, θα σας τα πω όλα… πως έφτασα να έχω τόσες πεταλίδες στο σώμα μου… Είστε όλο αυτιά; Για να δω! Ωραία. Ακούστε λοιπόν, μια φορά κι ένα καιρό, πολύ πιο πίσω στο χρόνο από το βάθος του τωρινού παραμυθιού, ήταν ένας άνδρας και μία γυναίκα. Αγαπήθηκαν και αποφάσισαν να ζήσουν μαζί, αλλά και οι δύο είχαν πολλά λάθη στην ψυχή τους, που δεν ήθελαν να δουν, γιατί το να βλέπεις τα λάθη της ψυχής σου χρειάζεται γενναιότητα. 

Ο άνδρας και η γυναίκα, ήταν δειλοί. Έβλεπαν μόνο τα λάθη των άλλων και όχι τα δικά τους. Αυτό κάνουν οι δειλοί…   Έτσι ο άνδρας και η γυναίκα μάλωναν, φώναζαν, φερόντουσαν απότομα ο ένας στον άλλο. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να γεμίσει η ψυχή τους πληγές και για να θεραπεύουν τις πληγές τοποθετούσαν πεταλίδες επάνω. Είχαν την εντύπωση, ότι με το σκληρό κέλυφος της πεταλίδας θα αποκτούσαν δύναμη. Έτσι νόμιζαν, ότι η πληγή έκλεινε, μα η πληγή υπήρχε και πονούσε εσωτερικά. Την ψυχή δε την ξεγελάς με φορεσιές πεταλίδας… 

Σε κάθε καυγά, ο άνδρας και η γυναίκα έριχναν ο ένας το φταίξιμο στον άλλο και χτυπούσαν ο ένας  τον άλλο. Μετά τον καβγά, νόμιζαν ότι τοποθετώντας πεταλίδες σε κάθε εσωτερική και εξωτερική ουλή, θα έκλεινε και ο πόνος της ψυχής. Ο πόνος, όμως, της ψυχής κλείνει μόνο με  θαλπωρή  γνήσιας αγάπης. Όπως το φιλάκι στον αέρα, που σκέφτηκε το παιδί να δωρίσει, όταν τράβηξε την πεταλίδα από το σώμα μου!»

Κεϋλάνη: «Α, εδώ υπάρχει ζουμί! Φοβερά και τρομερά πράγματα συμβαίνουν στον κόσμο και τις ανθρώπινες σχέσεις. Παιδιά, μου άνοιξε η όρεξη για κεφτεδάκια με κανέλα, μήπως κάποια μαμά ήρθε με τάπερ στο παραμύθι;»

Παραμυθένια: «Κεϋλάνη! Σοβαρέψου!»

Κεΰλάνη: «Σοβαρά το λέω. Πείνασα. Αχ μαμάδες, ανοίξτε τα ταπεράκια σας, να φάμε κεφτεδάκια, αν έχετε και τοστ καθόλου δεν πειράζει, ό,τι κρατάει η κάθε μαμά καλοδεχούμενο, αρκεί να έχει  ιχνοστοιχεία κανέλας, έτσι για την τσαχπινιά. Διάλειμμα να κάνουμε παιδιά! Να φάμε τη μικρή μπουκιά. Υγιεινά. Ταπεράκι της μαμάς!»

Μαμά με ζακέτα: «Έχω ταπεράκι, με τυροπιτάκια! Φύσα Κεϋλάνη δυνατά, άρωμα να μπει μες τα τυριά!»

Μαμάδες: « Κι εμείς έχουμε ταπεράκια, φρούτα και τοστάκι και ναι, είχαμε έμπνευση και για  κεφτεδάκι. Ελάτε παιδιά να πάρετε!»

Παραμυθένια: Να, να, οι μαμάδες ανοίγουν ταπεράκια! Σα να βλέπω κρακεράκια, μπισκοτάκια και… αχ… τι μου κάνετε μαμάδες, λιχουδιές, σοκολατάκια σπιτικά!  Αχ. Πόσο όμορφα τα ταπεράκια της μαμάς! 

Κεϋλάνη: Υπάρχουν και οι Μπαμπάδες, δείτε πόσο όμορφα τις γυναίκες τους αγκαλιάζουν, με χειρονομίες τρυφερές, έφεραν μπουκάλια με νερό και κρατάνε και τα  παγουρίνια των παιδιών! 

Α! Θα τρελαθώ! Η σκόνη κανέλα θα απλωθεί μέχρι το ταβάνι! Οι Μπαμπάδες κρατάνε και λουλούδια, για τις μαμάδες! Ω, θα τρελαθώ! Την σκόνη κανέλα μου σκορπώ!! Τι έκπληξη φοβερή στο διάλειμμα για το φαϊ! 

Μουσική, Andrea Vanzo- Spring

Κεϋλάνη: Χορεύω από χαρά 

Σιγά σιγά, η παράσταση πάλι ξεκινά. 

Άνθρωπος πεταλίδα: Πόσο ντρέπομαι. Ντρέπομαι πολύ. Μα ήρθε η στιγμή να φανερωθώ. Ο άνδρας της ιστορίας που σας είπα, είμαι εγώ. Ίσως να το καταλάβατε… Είμαι ο δειλός άνδρας που καυγάδιζε με τη γυναίκα του. Ε, μερικές φορές πήγαινα λουλούδια, αλλά δεν είχα αγάπη, το έκανα τυπικά, για να εντυπωσιάσω… και όλα αυτά δεν τα καταλάβαινα, πίστευα ότι ήμουν σωστός, μα ήμουν δειλός… έτσι έφτασε η μέρα που και η γυναίκα μου κι εγώ, γεμίσαμε το σώμα μας με τόσες πεταλίδες, που η αγκαλιά μας ήταν σκληρή… ανυπόφορη… έτσι πήρε ο κάθε ένας το δρόμο του κι εγώ έφτασα σε αυτή τη μακρινή παραλία. Έμεινα μόνος μου. Έμαθα να αγαπώ και να φροντίζω την παραλία, γιατί όσο κι αν έγινε σκληρό το σώμα με τις πεταλίδες, η ψυχή χρειάζεται αγάπη για να ζήσει. Η ψυχή ΖΕΙ όταν προσφέρει αγάπη. Αυτή είναι η ιστορία μου»

Μαμά με ζακέτα: «Άνθρωπε πεταλίδα, είσαι γενναίος, κατάφερες την αυτογνωσία, κρίμα να συνεχίσεις στη ζωή με τόσες πεταλίδες επάνω σου, απομονωμένος από ανθρώπους. Υπάρχει κατανόηση και ευγένεια. Να, εμείς! Εμείς ζούμε με την προσφορά αγάπης »

Κεϋλάνη: «Ο Άνθρωπος  πεταλίδα κλείστηκε στον εαυτό του, στο βάθος του χρόνου αναγνώρισε τα λάθη του και έμαθε στη μοναχικότητα του. Τον νιώθω. Έχει δίκιο. Αυτός εξελίχθηκε μέσα του. Η καρδιά του έχει κανέλα, το μυρίζω! Γι’ αυτό οι πεταλίδες στο άρωμα κανέλας αντιδρούσαν! Έχει αγάπη μέσα του κρυμμένη, μα πώς να εμπιστευθεί ανθρώπους, αφού όσοι έρχονται στην παραλία πετάνε σκουπίδια;»

Παραμυθένια: «Σωστά. Δε γίνεται να  ανοίξεις την καρδιά σου σε ανθρώπους που δε σέβονται την παραλία!» 

Παιδιά: «Εμείς σεβόμαστε την παραλία! Εμείς προσέχουμε. Αγαπάμε την παραλία!»

Κεϋλάνη: Μαμάδες χτυπήστε τα καπάκια από τα ταπεράκια και εσείς Μπαμπάδες, χτυπήστε παλαμάκια! Ελάτε! Ο Άνθρωπος πεταλίδα έκανε λάθη, μα βρήκε θάρρος να τα εξομολογηθεί!  Εκπαίδευσε τον εαυτό του στην αυτογνωσία!  Όταν έγινε σωστός Άνθρωπος, είδε ανθρώπους γύρω του να φέρονται με βία, στην τόσο όμορφη παραλία, απογοητεύτηκε και αποφάσισε να μείνει αφανής, κρυμμένος στις πεταλίδες του. Ελάτε παιδιά. Από σήμερα η συμφωνία: Προστατεύουμε την παραλία! Μόνο ευγενικοί άνθρωποι θα περπατάνε κοντά της και ο Άνθρωπος πεταλίδα θα γίνει ευτυχισμένος. Σας αρέσει η συμφωνία;»

Παιδιά: «Ναι! Ναι! Προστατεύουμε την παραλία!»

Παραμυθένια: «Σε ευχαριστούμε Άνθρωπε πεταλίδα, μπήκαμε στο παραμύθι σου και μάθαμε τόσα σπουδαία πράγματα και θαύματα για τη ζωή!»

Άνθρωπος πεταλίδα: «Θέλω να ελευθερωθώ από τις πεταλίδες. Ωραίες για φαγητό, μα στο σώμα κουράστηκα να τις σηκώνω. Υπάρχει τρόπος να φύγουν από πάνω μου; Νιώθω βαρύς!»

Παραμυθένια: «Μισό λεπτάκι. Θα γίνει συμβούλιο με μαμάδες, Μπαμπάδες και παιδιά!»

Κεϋλάνη: « “Ψου ψου ψου”, συγκεντρωμένοι, η απόφαση ελήφθη: Την απάντηση γνωρίζει η μακρινή Ιπτάμενη ταξιδιώτης Νάσια, που αγαπάει τα βιβλία! Απόφαση των παιδιών, αυτή  να απαντήσει στο Άνθρωπο πεταλίδα, πώς θα ξεφορτωθεί το βουνό με πεταλίδες που έχτισε στα βάθη του χρόνου; Ταξιδιώτισσα Νάσια έλα! Σε φωνάζουν τα παιδιά!» 

Παιδιά: «Νάσια, Νάσια, Ταξιδιώτισσα του χρόνου, με αγάπη στα βιβλία! Έλα λύση να δώσεις!»  

Κεϋλάνη: «Να την! Έρχεται στην παραλία, απλώνει την πετσέτα και κάθεται Κυρία. Για να ακούσουμε την εκδοχή της. Τί έχει μέσα στο πουγκί της; Κάτι σκαλίζει, κάτι ψάχνει… να, βγάζει πάπυρο και ξετυλίγει, σιωπή να ακούσουμε την ταξιδιώτη!»

Ταξιδιώτης Νάσια: «Με λένε Νάσια, Ιπτάμενη  ταξιδιώτη, ξαδέλφη κάποιου Παναγιώτη, υπάρχουν κι άλλα ξαδελφάκια, μα δεν είναι η ώρα, να σας πω το γενεαλογικό μου δένδρο. Ήρθα να αποκαλύψω τη λύση, για τον Άνθρωπο πεταλίδα. Η λύση, αγαπημένοι μου άνθρωποι, είναι μπροστά μας καθαρή. Ο Πεταλίδας έχει πλήρως ελευθερωθεί. Επάνω του καμία πεταλίδα. Έπεσαν επιτόπου όλα τα όστρακα, με την αλήθεια!» 

Παραμυθένια: «Πράγματι! Άνθρωπε πεταλίδα είσαι κανονικός άνθρωπος, τώρα το βλέπω, έφυγαν οι  πεταλίδες στο σώμα σου!»

Κεϋλάνη: «Χα! Εγώ το κατάλαβα και δε στο έλεγα Παραμυθένια και τα παιδιά το κατάλαβαν, το συζήτησαν με τους γονείς και κάλεσαν όλοι μαζί την Ιπτάμενη Ταξιδιώτη, τη Νάσια, να ανακοινώσει τα σπουδαία νέα»

Παραμυθένια: «Άνθρωπε πεταλίδα είσαι ελεύθερος! Εξαφανίστηκαν οι  πεταλίδες από το σώμα σου! Επεσαν τη στιγμή της αλήθειας!»

Άνθρωπος πεταλίδα: «Δίκιο έχετε! Είχα συνηθίσει να κουβαλάω βουνό πεταλίδες που δεν κατάλαβα ότι έπεσαν κάτω, όταν σας εξομολογήθηκα την αλήθεια μου. Ελευθερώθηκε η ψυχή μου» 

Παραμυθένια: «Να στείλουμε  όλοι φιλάκια στον αέρα!»

Κεϋλάνη: «Ακούμε μουσική, φιλάκια αέρα, στέλνουμε από την καρδιά, γεμάτα κανέλα, φυσάει η αγάπη θαλπωρή. Να και η Παραμυθένια, κάτι ακόμη να  μας πει:

Παραμυθένια: «Στις παραλίες όταν δείτε πεταλίδες, θυμηθείτε τον Άνθρωπο πεταλίδα και σκεφτείτε: Η αλήθεια ελευθερώνει, πεταλίδες απ’ το σώμα ξεφορτώνει, να έχουμε αυτογνωσία με κανέλα στην ψυχή!

Καλή αντάμωση ξανά στο μια φορα κι ενα καιρό!  Γεια και χαρά παιδιά! Φιλάκια στον αερά ευγενικά!»