Την μνήμη σου λοιπόν παρούσα να κρατάς, για να φυλάξεις, όσο μπορείς, ακέραιο τον εαυτό σου, την ανθρωπιά σου να διασώζεις, κι ας μένει ο κόμπος στο λαιμό, κρυφές πληγές όταν ανοίγει.
Γιατί όταν χάνεται μια μνήμη, ένα κερί μέσα μας σβήνει.
Κι όμως πάντα εσύ γνώριζες από πολύ νωρίς πώς υφαίνει η μοίρα τη ζωή σου. Τώρα κοίταζε μετρώντας τα λεπτά τον ήλιο απέναντι να βασιλεύει, όπως μετράς της μνήμης σου σπαράγματα. Σημείωνες λοιπόν πριν από χρόνια… Για πολλούς στη ζωή τους το μηδενικό, κι όταν πεθάνουν, το φωτοστέφανο του Αγίου.
Κι ακόμη… Κάθε πρωί όλοι στις θέσεις τους και κάθε βράδυ στον ύπνο τους ή κάπου ανάμεσα οι φαντασιώσεις.
Κι ακόμη… Λέπια, λέπια. Να τα ξύνεις συνεχώς από πάνω σου και να μη σώνονται. Τόσα χρόνια συσσώρευση του περιττού. Και η άλλη φωνή που συνηγορεί…
Χρόνια τώρα ξυπνάω αρτιμελής και το βράδυ κοιμάμαι ακρωτηριασμένος. Ιδού λοιπόν δυό προβολές της μνήμης.
Πρώτα ο φίλος καθώς σε περίμενε έξω από το σπίτι. Τον ρώτησες αν πέρασαν δέκα χρόνια από τότε που έδωσε την τελευταία του μάχη για τη ζωή του. Κι ύστερα η άλλη παρουσία πάντα ζωντανή και παρούσα. Νόστος αέναος της ζωής σου, καθώς γεννήθηκες με την νοσταλγία της. Χωρίζοντας τον χώρο από τον χρόνο, μπορείς να προβάλλεις τη μορφή της παντού. Να την καταβυθίσεις στο πιο σκοτεινό πηγάδι της μνήμης, να μεγαλώσεις την ηλικία της να… Κι εσύ απομένεις χρόνια τώρα, να σμιλεύεις το άγαλμα της μοναξιάς. Στον καθρέφτη της μνήμης σου λοιπόν…
Η παρέλαση θα συνεχίζεται στο χρόνο που περνά και θα πληθαίνουν οι παρελαύνοντες. Ανάγκη λοιπόν τη μνήμη σου διαρκώς να διευρύνεις, τη ζωή σου όλη εκεί να τη φυλάξεις, για να χωρέσει μέσα της…
Η ελάχιστη ανάσα αιωνιότητας που χρειάζεσαι για να προχωρήσεις παραπέρα.
