Οι στιγμές που στ’ αλήθεια ξεκουράζομαι, είναι αυτές που δεν κοιτάζω τι ώρα είναι.
Που χάνω την αίσθηση του χρόνου. Την αίσθηση – τον τρόπο που έχουμε μάθει να τον μετράμε.
Που η αγχόνη δεν με αγχώνει.
“Δεν προλαβαίνω”.
Αλήθεια, τι ακριβώς είναι αυτό που δεν προλαβαίνω;
Τι είναι αυτό που θέλω να κάνω και δεν το κάνω;
Μάλλον να ζήσω.
Μάλλον με απασχολεί η αλαζονεία που κρύβει μέσα της η αναβολή για ζωή.
“Θα γίνουν όλα πιο μετά”. Έχεις χρόνο.
Έχεις χρόνο;
Όλοι γύρω μου καταναλώνουν σε φρενήρεις ρυθμούς. Μαζί τους, κι εγώ.
Σειρές, ταινίες, βιβλία, περιεχόμενο. Κυρίως, περιεχόμενο.
Στον δυτικό μας πολιτισμό, τον καλύτερο απ’ όλους, τον ανώτερο, τον πιο έξυπνο, τον πιο προχωρημένο, τον πιο αποτελεσματικό, τον πιο πολιτισμένο- τι έλεγα; Α ναι.
Στον δυτικό μας πολιτισμό, θέλει θάρρος, μάλλον, για να σταματήσεις.
Ο Albee αναρωτιέται, ποια είναι άραγε η πιο ευτυχισμένη στιγμή. Και απαντάει.
Η πιο ευτυχισμένη στιγμή είναι τώρα.
Και συνεχίζει.
Η πιο ευτυχισμένη στιγμή είναι όταν μπορείς να σταματήσεις. Είναι όταν σταματάς, για πάντα.
Και συνεχίζω. Πριν σταματήσεις για πάντα, η πιο ευτυχισμένη στιγμή είναι όταν αντέχεις να σταματάς, τώρα.
Όταν αντέχεις τον εαυτό σου στην ακινησία. Όταν αντέχεις την σκέψη σου να ακούγεται στην σιωπή.
Πώς ζεις;
Είσαι ο μόνος σύντροφος που θα έχεις για πάντα. Στ’ αλήθεια.
Και για να σε αντέξεις, πρέπει να μπορείς να σε επιλέγεις.
Ξανά και ξανά.
Κι αν δεν σε επιλέγεις, τουλάχιστον ας ξέρεις το γιατί.
Κι αν δεν σταματήσεις, δεν θα το μάθεις ποτέ.
