Μπορούμε να μιλήσουμε για τον εαυτό μας;
Μα, φυσικά και μπορείτε.
Με συγκεκριμένο τρόπο, φυσικά και μπορείτε.
Κατά προτίμηση, δραματικό.
Η κωμωδία δεν κάνει για σας.
Για να κάνεις πλάκα, πρέπει να καταλαβαίνεις με τι κάνεις πλάκα.
–
Το πρόβλημα δεν είναι το εμπορικό προϊόν.
Το πρόβλημα είναι που δεν ξέρετε να κάνετε το εμπορικό προϊόν να έχει ποιοτικό βάθος.
–
Πάντως, η εισπρακτική επιτυχία σίγουρα δεν οφείλεται σε εσάς.
Οφείλεται στην εταιρεία. Στο προϊόν. Στην προώθηση. Στον καπιταλισμό. Πάντως, όχι σε εσάς, “μικρή μου”.
–
Και πάντως, δεν γίνεται η πτώση να είναι δίπλα με την κούκλα. Δεν γίνεται οι δύο αυτές γυναίκες να στέκονται μαζί, δεν το καταλαβαίνετε;
Μάλλον δεν το καταλαβαίνετε, γιατί δεν ξέρετε τι σημαίνει τέχνη.
–
Το δράμα είναι αυτό που μπορεί να αναδείξει τον φεμινισμό.
Και το τι είναι φεμινιστικό και τι όχι, το αποφασίζουμε εμείς.
–
Πρέπει να σας συγκρίνουμε. Είναι υποχρεωτικό. Δεν μπορείτε να στέκεστε μαζί. Πρέπει να βρίσκεστε απέναντι.
Πρέπει να θέλετε να σας συγκρίνουμε.
Εμείς είμαστε ο κριτής. Εσείς, πρέπει να θέλετε να σας διαλέξουμε.
–
Δεν υπάρχουν φιλίες. Δύο όμορφες γυναίκες. Δύο δυναμικές γυναίκες. Δύο διανοούμενες γυναίκες. Ποτέ δεν είναι μαζί.
Έτσι κι αλλιώς, όλα αυτά τα χαρακτηριστικά είναι δικά μας. Σε εμάς, συμπληρώνονται. Σε εσάς, αλληλοαποκλείονται.
Γιατί, πάντα, ανταγωνίζεστε για την προσοχή μας.
–
Στον δικό σας κόσμο.
Στον δικό μας κόσμο, είναι όλα αλλιώς.
Είναι μαύρα και ροζ και όλα τα χρώματα ανάμεσα.
Στον καινούργιο κόσμο που φτιάχνουμε
Τώρα πια
Μιλάμε εμείς για εμάς.
Σ’ αυτόν τον κόσμο, δεν είμαστε η μούσα κανενός πάπα.
Είμαστε ο πάπας.
Σ’ αυτόν τον κόσμο, δεν χρειάζεται να είμαστε μόνο ηθοποιοί.
Είμαστε και σκηνοθέτες.
Δεν χρειάζεται να κάνουμε μόνο δράμα.
Κάνουμε και κωμωδία.
Και θρίλερ.
Και επιστημονική φαντασία.
Σ’ αυτόν τον κόσμο, είμαστε και του εμπορικού και του ποιοτικού.
Ταυτόχρονα – αφού μεταξύ τους αποκλείονται.
Και η επιτυχία είναι δική μας.
Δημιουργική.
Και εισπρακτική.
Σ’ αυτόν τον κόσμο, λέμε τις δικές μας ιστορίες.
Για την γυναικεία φιλία.
Αυτή που πάντα δίνει την λύση.
Για τις φίλες που είναι εκεί.
Όταν είμαστε απελπισμένες για το παιδί που δεν θέλουμε.
Και για το παιδί που θέλουμε και δεν μπορούμε να κάνουμε.
Και για το παιδί που έχουμε.
Για τις φίλες που είναι πάντα εκεί.
Γι’ αυτά που έχουμε.
Και γι’ αυτά που δεν έχουμε.
Αυτή είναι η αλήθεια.
Σ’ αυτόν τον κόσμο, λέμε την αλήθεια μας.
Σ’ αυτόν τον κόσμο, είμαστε ο εαυτός μας.
Δεν είναι πάντα όμορφος.
Ούτε πάντα άσχημος.
Αλλά τουλάχιστον, τον αφηγούμαστε εμείς.
Ευχαριστούμε, Greta Gerwig, που άνοιξες, ακόμη περισσότερο, τον δρόμο.
Που είσαι δίπλα στην Margot Robbie και την Justine Triet.
Όχι πιο πάνω.
Ούτε πιο κάτω.
Δίπλα.
Σ’ ευχαριστούμε, εμείς και οι φίλες μας.
Είσαι μεγάλη.
Τα λέμε εκεί.
Στον κόσμο.
ΥΓ. Ένα μικρό απόσπασμα από το κείμενο της φίλης και συνεργάτιδάς μου, Νατάσας Δεληβοριά, για την Barbie της Greta Gerwig: “Η σημασία της Barbie δεν έγκειται απλά στο εξαιρετικό subtlety που κάνει κριτική στο male cinema – και culture κατ’ επέκταση- αλλά στο γεγονός ότι μας υπογραμμίζει για ακόμα μία φορά τα double standards του κινηματογράφου και το πόσο δρόμο έχουμε ακόμα μέχρι να βγάλουμε επιτέλους τα male gazing γυαλιά που ακόμα φοράμε. Και ναι wow το Χόλυγουντ έφτιαξε κάτι που είναι προϊόν… shocking. Is it though? Δεν το σκέφτηκε κανείς αυτό όταν ο Spielberg μόνο που δεν μας τάισε Reese’s Pieces στο Ε.Τ. και δεν το σκέφτηκε κανείς όταν ο Tarantino μας έχωσε ολόκληρη την αμερικάνικη υποκουλτούρα στη μάπα με μπέργκερς, γκάνια και πειραγμένες χάρλεϋ στο Pulp Fiction. Όχι. Αυτά ήταν, είναι και θα είναι τέχνη. Revolution. Γιατί, είναι πιο δυνατό statement το ανελέητο μακελειό τρώγοντας μπέργκερ και απαγγέλοντας κομμάτια από το ευαγγέλιο. Don’t get me wrong. Λατρεύω τον Tarantino. Αλλά, γι’ αυτό ακριβώς, λάτρεψα και την Barbie.”.
