Aliki Rosebud
17 Apr 2021
1:59 pm
Το τι δεν θέλω, το ξέρω καλύτερα από το τι θέλω. Λένε ότι είναι σημαντικό αυτό.
Πράγματι, είναι. Τώρα τελευταία όμως, έχω αρχίσει να ανακαλύπτω και το τι θέλω. Είναι όμορφο που ξεπαγώνω αυτή τη διαδικασία, ξανά, μετά από τόσα πολλά χρόνια. Μην γελάς. Είναι στ’ αλήθεια πολλά. Δεν θέλω καν να τα μετρήσω. Τόσο μικρή κι όμως – τόσα πολλά χρόνια φοβισμένη.
Τώρα τελευταία, έχω αρχίσει να ανακαλύπτω ότι θα ήθελα να είμαι με έναν άνθρωπο, που θα είναι ο σύντροφός μου.
Από χθες μέχρι σήμερα κατάλαβα ότι -ή μήπως πιο σωστή θα ήταν η φράση: παραδέχτηκα στον εαυτό μου ότι- ένα από τα στοιχεία που θέλω να υπάρχουν στην καθημερινότητά μου είναι η δημιουργική απώλεια. Και για να μην μπερδευτείς – απώλεια, εννοώ του χώρου και του χρόνου. Μπορώ να φανταστώ την Αλίκη μαζί με έναν άνθρωπο, κάπου, κάποτε, σε ένα διαμέρισμα, ένα σπίτι, μια παραλία, ένα καταφύγιο, μια ταράτσα. Κάπου εκεί. Ή και κάπου αλλού. Όπου κι αν βρίσκονται, πάντως, θα είναι μαζί. Αλλά θα είναι όντως μαζί. Στ’ αλήθεια.
Ένα πλάνο φονταρισμένο στο κέντρο: αυτή κι αυτός. Από κάθε οπτική γωνία. Απ’ όπου κι αν το βλέπεις, από όποια απόσταση κι απ’ όποιο βάθος, θα είναι πάντα αυτή κι αυτός στο κέντρο. Θα χάνονται ο ένας στην άλλη. Θα ανακαλύπτουν. Θα επιστρέφουν. Και ξανά απ’ την αρχή.
Θα χάνουν τον χώρο και τον χρόνο – και αυτό δεν θα είναι καταστροφή, αλλά δημιουργία. Η απώλειά τους θα είναι γεμάτη φως – το φως του καινούργιου που γεννιέται – σκέψου, κάτι σαν την Ανάσταση του Χριστού:
- Σκηνή 1/Σκοτάδι: Χάνονται στο σκοτάδι, ο καθένας μόνος του.
- Σκηνή 2/Προσέγγιση: Γνωρίζονται.
- Σκηνή 3/Αλληλεπίδραση: Ανταλλάσσουν τα σκοτάδια τους.
- Σκηνή 4/Θάνατος: Χάνονται.
- Σκηνή 5/Φως: Γεννάει το φως του, ο καθένας μόνος του.
- Σκηνή 6/Επαφή: Το φως γνωρίζεται με το φως.
- Σκηνή 7/Ανακάλυψη: Αναδύονται μαζί από το κοινό φως.
- Σκηνή 8/Σταθερότητα: Εδραιώνεται το φως.
- Σκηνή 9/Γέννηση: Το φως φέρει πάνω στο σώμα του τις σκιές του σκοταδιού. Κυκλικό σχήμα: ξεκινάει ξανά η διαδικασία από την Σκηνή 1.
Και κάπως έτσι, η Αλίκη θα σταματήσει επιτέλους να φοβάται τόσο πολύ τον ήλιο. Δεν θα κλαίει πια, όταν ανοίγει τα παντζούρια της και τον βλέπει έτσι λαμπρό και περήφανο. Τώρα πια, θα ανοίγει τα παντζούρια της, θα βλέπει τον ήλιο και θα τον χαιρετάει. Και θα χαμογελάει και στο φεγγάρι – γιατί τώρα πια δεν φοβάται ότι μόλις το δείξει σε κάποιον αυτός θα θέλει να φύγει – ή μάλλον, πιο συχνά, θα θέλει η ίδια να φύγει.
Και γενικά, τώρα πια, θα χαμογελάει. Στις εποχές και στα καιρικά φαινόμενα. Στον Θεό. Στον Κόσμο. Στην κίνηση του Κόσμου. Τώρα πια ξέρει, ότι όλα είναι κίνηση. Μόνο κίνηση.
Τώρα πια ξέρει. Ακόμη κι όταν στέκεται ακίνητη, η καρδιά της κινείται. Συνεχίζει να χτυπάει. Δεν σταματάει ποτέ.
Αυτές είναι οι συνδέσεις που μας ταιριάζουν. Οι συνδέσεις που μας ταιριάζουν είναι οι συνδέσεις που μας πηγαίνουν πιο ψηλά, όλο και πιο ψηλά.
Και μας φέρνουν ένα βήμα πιο κοντά στην Δημιουργία.
Την δική μας Δημιουργία.
ΥΓ. Μου έλλειψες. Μου λείπουν οι άνθρωποι που, με τον δικό τους τρόπο και για κάποιον λόγο που δεν ξέρω, επιμένουν να μην αποσυνδέομαι από την ψυχή μου και έχουν πιστέψει σε μένα και σ’ αυτήν.
Με την ελπίδα να βρεθούμε σύντομα μόλις τελειώσουν οι μέρες καραντίνας vol.2342342454
Με αγάπη,
το Τριαντάφυλλο
–
Alkis Nerodit
17 Apr 2021
8:16 am
Τριανταφυλλάκι μου, πολύ χάρηκα που μου έγραψες αυτό το e-mail. Φαντάσου, είμαστε πια στην εποχή που τα e-mail φαντάζουν αρχαιολογία στην επικοινωνία των ανθρώπων – κάτι σαν να γράφεις γράμμα, να το διπλώνεις στο φάκελο, να σαλιώνεις το γραμματόσημο και όλη αυτή η διαδικασία (άραγε πόσοι άνθρωποι δεν έχουν στείλει ή δεν έχουν λάβει πια ποτέ τους ένα γράμμα;).
Ο φόβος είναι πλέον η μόνιμη κοινωνική κατάσταση – και όπως δεν πρέπει να τον συνηθίσουμε ως κοινωνία, το ίδιο και ως άνθρωποι δεν πρέπει να τον αφήσουμε να μας κατατρώει…
Όχι, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν “πρέπει” να φοβόμαστε – για όλους μας έρχονται οι φορές και οι στιγμές (καμία φορά ακόμη και τα χρόνια, πολλά χρόνια) που φοβόμαστε. Όμως, θα είναι λάθος να αφήσουμε τον φόβο να μας ακινητοποιήσει. Να μας κάνει να στέκουμε ακίνητοι και βουβοί απέναντι του.
Ό,τι γυρεύουμε, δεν θα έρθει άμα δεν το ψάξουμε. Μην περιμένεις τίποτα. Μην περιμένεις για τίποτα. Τίποτα δεν έρχεται. Όλα όσα συμβαίνουν, όλα όσα μας συμβαίνουν, τα συναντάμε. Αλλά, η συνάντηση προϋποθέτει την αναζήτηση και όχι την προσμονή.
Και να θυμάσαι:
Να αφήνεις τον ήλιο να σου χαϊδεύει το πρόσωπο – αλλά δεν χρειάζεται και να καείς.
– ξέρω ότι αγαπάς τα τελετουργικά, εγώ ξέρεις, δεν πιστεύω και τόσο σ’ όλα αυτά, αλλά λατρεύω την Ανάσταση γιατί μου θυμίζει την επΑνάσταση – μην γελάς, σε βλέπω!
Να προσέχεις τριανταφυλλάκι μου – και να μην ξεχνάς ότι γράφεις υπέροχα!!!!!
