Υπάρχει μια σκηνοθέτης που λέγεται Κοραλί Φαρζά
– την ξέρεις;
Όταν την κοιτάζω, βλέπω εσένα.
Σε βλέπω να χτίζεις φοίνικες για σκηνικό
Να κατασκευάζεις κούκλες που θα ξεκοιλιαστούν στο επόμενο λεπτό
Να ανεβοκατεβαίνεις σε σκαλωσιές
Να στηρίζεις την κάμερα στα πιο απίθανα σημεία
Να’ χεις τα χέρια σου μέσα στα χώματα, τις σκόνες και τα αίματα
Ψεύτικα ή αληθινά
Να έχεις την λύση πάντα, για όλα
Με το απόλυτα απόλυτο ντεκουπάζ σου
Το συγκεκριμένο
το ξεκάθαρο
και – αυτό που πάντα θαύμαζα σε’ σένα –
το καθόλου φλύαρο.
Και μετά σε βλέπω να δίνεις συνεντεύξεις παντού και να μιλάς για όλα αυτά.
Σε βλέπω στα Όσκαρ
με το πιο ωραίο κοστούμι του κόσμου
σαν αυτό του γάμου που ονειρεύεσαι
– και πιο ωραίο ακόμη –
– μήπως να συνδυάσουμε τον γάμο με τα Όσκαρ.
Ποτέ δεν σου συγχώρησα ότι έχεις τα πάντα και δεν τα έκανες τίποτα
Τίποτα.
Ό,τι έκανες, το έκανες επειδή ήμουν δίπλα σου.
Ό,τι όμορφο έκανες, το έκανες επειδή ήμουν δίπλα σου.
Με άφησες να φύγω
Και μετά
– λοιπόν, μετά, δεν έκανες τίποτα.
Ποτέ δεν θα σου συγχωρήσω ότι έχεις τα πάντα και δεν τα έκανες τίποτα.
Τώρα, σε κοιτάζω και καταλαβαίνω
ότι τελικά
τόσον καιρό
δεν έβλεπα εσένα στην Φαρζά.
Εμένα έβλεπα.
Εγώ. Τι θα έκανα εγώ αν ήμουν εσύ.
Τώρα, σε κοιτάζω και καταλαβαίνω
ότι τελικά
τόσον καιρό
μου μάθαινες πόσο πολύ πιστεύω στον εαυτό μου.
Σ’ ευχαριστώ που μου έμαθες
πόσο πολύ πιστεύω στον εαυτό μου.
Πριν από’ σένα, δεν το ήξερα.
Μετά από’ σένα, κοιτάζω πίσω και καταλαβαίνω
ότι τελικά
πάλι το είδωλό μου ερωτεύτηκα.
