Αγαπητέ μου Τσέζαρε – Αναστασία αντωνακάκη

Το πιο δύσκολο δεν είναι το να σε ξεπεράσω.

Αυτό είναι μάλλον εύκολο.

Άλλωστε, έχω ζήσει το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου μόνη μου.

Το πιο δύσκολο είναι να ξεπεράσω το ότι δεν είμαι αρκετή για να είμαι μαζί σου.

Σε κοιτάζω και σκέφτομαι. Γιατί αυτό δεν μου είναι αρκετό;

Ευγένεια και καλοσύνη.

Κοιτάζω την ζωή σου και σκέφτομαι. Γιατί αυτό δεν μου είναι αρκετό;

Ένα οχτάωρο, ένα φαγητό και μια καληνύχτα.

Κοιτάζω την πόλη σου και σκέφτομαι. Γιατί αυτό δεν μου είναι αρκετό;

Ένας ήλιος, μια θάλασσα, ένα βουνό και δυο φίλοι.

Τι πειράζει που δεν μιλάμε την ίδια γλώσσα;

Τι πειράζει που δεν είμαστε στο ίδιο μέρος;

Τι πειράζει που, εκεί που εσύ βλέπεις μνημεία, εγώ βλέπω ζωή;

Υπάρχουν δύο κατηγορίες ανθρώπων.

Αυτοί που έχουν περιέργεια

κι αυτοί που δεν έχουν.

Ο κόσμος αλλάζει από αυτούς που έχουν περιέργεια.

Αλλά, ο κόσμος ανήκει σ’ αυτούς που δεν έχουν.

Έχω σκεφτεί μια λύση, ίσως.

Ίσως, αν εγώ είμαι ο Τσέζαρε κι εσύ ο Καλιγκάρι, και με υπνωτίσεις – από επιλογή μου.

Να με υπνωτίσεις.

Αν με υπνωτίσεις, δεν θα έχω πια περιέργεια.

Αν με υπνωτίσεις, θα μου είναι αρκετά όλα αυτά.

Αν με υπνωτίσεις, θα ανήκει και σε μένα πια ο κόσμος.

Ο κόσμος θ’ αλλάξει λιγότερο, αλλά τουλάχιστον θα γίνω ο κατάλληλος άνθρωπος για σένα.

Κι αν το να με υπνωτίσεις είναι επιλογή μου, αυτό μειώνει τον τρόμο.

Έτσι δεν είναι;

Κύλιση στην κορυφή