Hold that Pose – Αναστασία Αντωνακάκη

(Δύο άνθρωποι στέκονται πάνω στην σκηνή. Το φύλο τους είναι απροσδιόριστο. Φοράνε λευκά μακριά φορέματα που μοιάζουν με νυχτικά. Το ένα άτομο, το Χ. φοράει μαύρο σκούφο. Το άλλο άτομο, το Ψ., φοράει μαύρο σκούφο με κόκκινες βούλες.)

Χ.: Πάντως, εσάς όλους που γίνατε επαναστάτες για να πάτε κόντρα στους γονείς σας, πολύ σας θαυμάζω. Όχι, πολύ σας θαυμάζω, αυτό να λέγεται!

Ψ.: Δεν είναι έτσι.

Χ.: Έχεις δίκιο, δεν είναι έτσι.

Ψ.: Μην με κοροϊδεύεις. Εγώ που…

Χ.: Πράγματι, όταν η συζήτηση ξεκινάει με το “εγώ που”, αυτή είναι μια συζήτηση που σίγουρα θα είναι ενδιαφέρουσα. Και ξέρεις ότι μου αρέσουν οι ενδιαφέρουσες συζητήσεις.

Ψ.: Αυτό που κάνεις είναι πολύ άδικο.

Χ.: Η αλήθεια είναι ότι το να υποστηρίζεις το δίκιο του εργάτη, επειδή έτσι πας κόντρα στην μανούλα σου, είναι ένας πολύ σοβαρός λόγος για να κάνεις ό,τι κάνεις.

Ψ.: Δεν είναι έτσι. 

Χ.: Δεν πηγαίνεις κόντρα μόνο στην μανούλα σου, πηγαίνεις και στον μπαμπάκα σου;

Ψ.: Κόψε την ειρωνεία, είναι πολύ αντιπαθητική. Και διδακτική. Δεν σου πάει. 

Χ.: Με ζηλεύεις.

Ψ.: Σου είπα, δεν είναι έτσι όπως τα λες.

Χ.: Και πώς είναι δηλαδή; Για πες μου και μένα να μάθω.

Ψ.: Είναι θέμα ανάγκης.

Χ.: Για’ μένα είναι θέμα ανάγκης. Για’ σένα, είναι θέμα πόζας.

Ψ.: Τι θες να πεις δηλαδή;

Χ.: Μόνο λόγια είσαι. Και, αν παίρνεις χρυσό μετάλλιο στο βάθρο της επανάστασης, είναι απλώς γιατί έχεις πιο πολύ χρόνο ν’ ασχοληθείς απ’ ότι εγώ.

Ψ.: Στ’ αλήθεια, είσαι λάθος.

Χ.: Έτσι ε; Τότε λοιπόν, θα σου δώσω μια ευκαιρία να μου το αποδείξεις ότι είμαι λάθος. Κι ότι δεν είσαι μόνο λόγια. Έχω μια πρόταση να σου κάνω.

Ψ.: Ξέρεις ότι τιμώ την πράξη. Χωρίς την πράξη, δεν έχει νόημα η λέξη.

Χ.: Αυτό ακριβώς περίμενα να ακούσω. Εξαιρετικά. Λοιπόν, η πρότασή μου είναι η εξής. Θα μου δώσεις τα χρήματά σου. Τα σπίτια σου, τα χωράφια σου. Και, για να είμαστε δίκαιοι, θα κρατήσεις ακριβώς ό,τι σου χρειάζεται για να ζήσεις – και κάτι λιγότερο. Υποστηρίζεις με πάθος τα δικαιώματα αυτών που έχουν λιγότερα από’ σένα – αυτό σημαίνει ότι είσαι έτοιμος να ζήσεις σαν κι εμάς. Σωστά;

(Σιωπή.)

Χ.: Δεν μιλάς, βλέπω.

Ψ.: Δεν μιλάω, γιατί σκέφτομαι. Είναι όντως πολύ καλή η ιδέα σου, αλλά η περιουσία μου δεν μου ανήκει αυτή τη στιγμή. Μπορώ να την χρησιμοποιώ, αλλά δεν μπορώ να την μεταβιβάσω. Ανήκει στους γονείς μου.

Χ.: Κανένα πρόβλημα. Θα υπογράψουμε αυτή τη στιγμή ένα συμφωνητικό, που θα λέει ότι, μόλις η περιουσία μεταβιβαστεί σε εσένα, εσύ θα την δώσεις σε εμένα.

(Παύση.)

Χ.: (Χαμογελάει) Λοιπόν;

Ψ.: Ναι. Αυτό μπορούμε να το κάνουμε.

Χ.: Θα το συντάξω εγώ το συμφωνητικό. Μην ξεχνάς ότι, αν και με λιγότερα από’ σένα, έχω σπουδάσει περισσότερα από’ σένα.

(Φεύγουν από την σκηνή. Όταν επιστρέφουν, το Χ. κρατάει χαρτιά και ένα φτερό. Κάθεται κάτω και γράφει.)

Χ.: Για να είμαστε τυπικοί. Μην νομίζεις ότι σε κλέβουμε κιόλας.

(Το Χ. υπογράφει με το φτερό σε δύο χαρτιά. Το Ψ. σκύβει και υπογράφει κι αυτό. Το Χ. δίνει το ένα χαρτί στο Ψ.)

Χ.: Και αντίγραφο. Επαγγελματικά πράγματα.

(Παύση.)

Χ.: Τα λέμε.

Ψ.: (Περνάει το χέρι του στους ώμους του Χ.) Τα λέμε, σύντροφε.

Χ.: (Απομακρύνει το χέρι του Ψ.) Ας μην χρησιμοποιούμε καταχρηστικά τους όρους.

(Η σκηνή αρχίζει να περιστρέφεται. Το Ψ. απομακρύνεται από το Χ. Διασταυρώνονται οι πλάτες τους. Η σκηνή σταματάει να γυρίζει. Το Χ. κοιτάζει το κοινό. Το Ψ. κοιτάζει τον πίσω τοίχο της σκηνής. Το φως που φωτίζει το Ψ. σβήνει.)

Χ. (φωνάζει) Πού είσαι; Πέρασε η ώρα.

(Μια σκιά περνάει τρέχοντας πίσω από το Χ.

Χ. (χαμογελάει) Πού είσαι; Σε περιμένω. Είναι η ευκαιρία σου.

(Μια σκιά περνάει τρέχοντας πίσω από το Χ.

“Να του πεις ότι τον περιμέναμε. Να του το πεις.” (Κρατάει το χαρτί στο χέρι του θριαμβευτικά – είναι σκισμένο. Εμφανίζεται η σκιά. Το Χ. μιλάει στην σκιά.

Και μετά, να του πεις ότι δεν τον περιμέναμε και για πολύ.

(Η σκιά μένει. Το Χ. φεύγει από την σκηνή. Σβήνουν τα φώτα.)

 

ΤΕΛΟΣ

Κύλιση στην κορυφή