“Είναι η περίπτωση ενός ανθρώπου που μια μέρα σχεδόν κατά τύχη καταπιάστηκε με το γράψιμο γιατί ένοιωθε απορία για ό,τι συνέβαινε γύρω του.”[1]
Ζηλεύω πολύ τους ανθρώπους που δεν έχουν απορίες.
Που δεν έχουν απορίες για τίποτα απολύτως.
Βέβαια όλοι έχουν κάποια ερωτηματικά,
όπως, ας πούμε, τι θα φάμε σήμερα, πότε έχεις ρεπό, σε πόσες μέρες φτάνει η Κυριακούλα, Παρασκευούλα ζάχαρη Παρασκευούλα μέλι, πού θα πάτε του Αγίου Πνεύματος, παντρεύτηκες, ακόμη δεν γνώρισες την πεθερά σου, πόσα βγάζεις, λίγα είναι, πόσο δίνεις ενοίκιο, πολλά είναι, ακόμη δεν είναι δικό σου το σπίτι, τι θα φάμε αύριο, τι ώρα είναι.
Αλλά αυτά, είναι ερωτηματικά.
Όχι απορίες.
Απορίες, δεν έχουν.
Δεν αναρωτιούνται τίποτα.
Για τίποτα.
Δεν αναρωτιούνται, ας πούμε, γιατί αυτό είναι έτσι.
Τι πάει να πει γιατί;
Γιατί έτσι είναι.
Πάντα έτσι ήταν.
Πάντα έτσι ήταν;
Πάντα έτσι ήταν.
Δεν αναρωτιούνται τίποτα για τον εαυτό τους.
Όποιος δεν αναρωτιέται για τον εαυτό του, αποκλείεται να αναρωτηθεί για οποιοδήποτε άλλο πλάσμα στον κόσμο.
Δεν αναρωτιούνται πού πάνε οι ψυχές όταν πεθαίνουν.
Αυτό το έχουν σίγουρα λυμένο, με τις δύο επικρατέστερες απαντήσεις.
Είτε οι ψυχές πάνε στον παράδεισο, τι είναι παράδεισος, δεν αναρωτιούνται –
– είτε μια ζωή την έχουμε, κι αν δεν την γλεντήσουμε, γλέντα την ζωή, όλοι δύο μέτρα παίρνουν γη.
Ζηλεύω πολύ τους ανθρώπους που πιστεύουν με πάθος το μυαλό τους, γιατί το θεωρούν μεγάλο.
Δεν έχω ζηλέψει τίποτα στην ζωή μου περισσότερο από τους ανθρώπους που δεν έχουν απορίες.
Αν δεν έχεις απορίες, δεν παίρνεις κανένα ρίσκο.
Δεν θέλεις.
Δεν έχεις την ανάγκη.
Κι αυτό, το ζηλεύω.
Αυτό. Το να μην έχεις την ανάγκη να πάρεις κανένα ρίσκο.
Τι ειρήνη, θεέ μου.
“Μπορούσα να διαλέξω ανάμεσα από μια γαληνεμένη ρουτίνα και το πάθος του αγνώστου. Αλλοίμονο, διάλεξα το δεύτερο.”[3]
Αν είχα τρεις ευχές, θα έκανα την εξής μία:
Να ζήσω σαν άνθρωπος που δεν έχει απορίες, έστω για μία μέρα.
Και τότε, θα είχα στην ζωή μου ένα και μόνο ερωτηματικό:
Τι μαλακίες μας λέει αυτή τόση ώρα;
–
[1] Σελ. 15 σε Ιονέσκο, Ε. (1982). Πείνα και Δίψα, Η Φαλακρή Τραγουδίστρια. Η μονομαχία κι ο θάνατος στον Ιονέσκο, Robert Abirached, Φεβρουάριος 1966, “τετράδια” Ρενώ-Μπαρρώ. Αθήνα-Γιάννινα: Δωδώνη (μτφρ: Γιώργος Πρωτοπαπάς).
[2] Σελ. 12 σε Goethe, J. W. v. (1889). Faust: A Tragedy. London, New York and Melbourne: Ward, Lock and Co. (transl. by Bayard Taylor) Harvard College Library.
[3] Σελ. 64ιδ’ σε Ιονέσκο, Ε. (1982). Πείνα και Δίψα, Η Φαλακρή Τραγουδίστρια. Πείνα και Δίψα, Αθήνα-Γιάννινα: Δωδώνη (μτφρ: Γιώργος Πρωτοπαπάς).
