– Ω, καλοκαίρι.
2004
Καλοκαίρι είναι να ακούς τα παιδιά που έχουν εξοχικά, να μιλάνε για τα εξοχικά τους. Τα καλοκαίρια τους, δεν είναι τα καλοκαίρια σου. Το δικό σου ελληνικό καλοκαίρι ήταν πάντα μέσα στην πόλη. Διαμέρισμα, τσιμέντο, αγάπη και βιβλία. Ευτυχώς, πολύ κοντά στο τσιμέντο, υπήρχε η θάλασσα. Κι έτσι, μπορούσες πάντα να πηγαίνεις στην θάλασσα. Γι’ αυτό, μεγαλώνοντας, ονειρεύεσαι πάντα την θάλασσα – ό,τι εποχή κι αν κάνει.
Καλοκαίρι είναι το Πήλιο και οι παραλίες που δεν τις ήξερε κανείς, γιατί τις έφτανες μόνο με βάρκα – και ευτυχώς, οι γονείς σου είχαν φίλους που είχαν και βάρκες, εκτός από εξοχικά, και σας πήγαιναν στην Φακίστρα και είχε πολλά χρώματα, σαν ουράνιο τόξο ήταν η Φακίστρα και βουτούσες στην θάλασσα από την βάρκα και η μαμά σου φοβότανε, αλλά εσύ κοίταζες τα χέρια σου να δεις αν βάφτηκαν χρωματιστά απ’ το ουράνιο τόξο και δεν είχαν βαφτεί ή τουλάχιστον δεν φαινόταν γιατί εσύ ήξερες ότι είσαι χρωματιστή, κι ας μην το έβλεπαν οι άλλοι.
Καλοκαίρι είναι η τελετή έναρξης των Ολυμπιακών αγώνων στην Αθήνα. Η πρώτη φορά που είδες δουλειά του Παπαϊωάννου. Δεν ανέπνεες. Μαγεύτηκες. Θα την θυμάσαι για πάντα.
Καλοκαίρι είναι να έχεις πάντα τα βιβλία σου. Που τα λατρεύεις, τα μισείς, τσακώνεσαι, τα εγκαταλείπεις και τα ξαναβρίσκεις. Γιατί είναι πάντα εκεί. Ό,τι και να κάνεις. Γιατί σε αναγκάζουν να συμφιλιωθείς με την παρουσία.
2024
Καλοκαίρι είναι να πηγαίνουν διακοπές όλοι σου οι γνωστοί κι εσύ όχι. Γιατί δεν μπορείς. Ούτε φέτος. Ούτε του χρόνου. Ούτε την μεθεπόμενη χρονιά. Ούτε και την επόμενη της μεθεπόμενης. Είναι να κλείνεις το ίντερνετ, για να μην τους βλέπεις να περνάνε καλά στα νησιά. Για να μην τους ζηλεύεις.
Καλοκαίρι είναι να καταφέρνεις, τελικά, να πας στα νησιά. Και καλοκαίρι είναι εκείνο το καλοκαίρι που μπορούσες να πας στα νησιά, αλλά δεν ήθελες πια. Γιατί είναι τα νησιά των άλλων. Και δεν ζηλεύεις, πια.
Καλοκαίρι είναι να φτιάχνεις το δικό σου νησί. Να το βρίσκεις και κυρίως, να σε βρίσκει αυτό.
Καλοκαίρι είναι να κάνεις παύση και να βάζεις στόχο για την νέα χρονιά να σταματάς πιο συχνά. Περισσότερες παύσεις, λιγότερες ενοχές.
Καλοκαίρι είναι μια παρουσία που σε δροσίζει σαν αεράκι. Σαν κρύο νερό, μέσα στην κάψα – την στιγμή που δεν αντέχεις κανένα ρούχο πάνω σου. Εντάξει, εκτός αν είναι το δικό του σώμα. Αυτό το θέλεις, όση ζέστη κι αν κάνει.
Καλοκαίρι είναι να δέχεσαι την παρουσία.
Καλοκαίρι είναι οι ουρανοί και οι αγκαλιές και τα αστέρια και οι πολλές πανσέληνοι που δεν έχει σημασία αν τις βλέπεις όντως, σημασία έχει που σκέφτεσαι με ποιον θα ήθελες να τις δεις.
Όταν γνωρίζεις έναν άνθρωπο που σε κάνει να καταλάβεις ότι κι εσύ, πού και πού, έχεις άδικο – όταν γνωρίζεις έναν τέτοιον άνθρωπο, είναι πάντα καλοκαίρι.
Καλοκαίρι είναι οι ταινίες του Ρομέρ, που δεν τις έχω δει ακόμη. Είναι να σκέφτομαι ότι θα τις δω μαζί σου και το καλοκαίρι του Ρομέρ θα γίνει το καλοκαίρι μας, το δικό μας καλοκαίρι.
Καλοκαίρι είναι η τελετή έναρξης των Ολυμπιακών αγώνων στο Παρίσι. Όπερα και μέταλ μαζί, επισήμως. Επιτέλους, τα εφηβικά σου όνειρα βρίσκουν τον χώρο τους εκεί που τους αρμόζει: στην παγκόσμια σκηνή. Μαγεύτηκες. Θα την θυμάσαι για πάντα.
Καλοκαίρι είναι αυτό που θα γεννήσει, ξανά και ξανά, την καινούργια χρονιά: τον Σεπτέμβρη. Γιατί, όποιος λέει ότι η αρχή του χρόνου είναι ο Γενάρης, λέει ψέμματα.
Καλοκαίρι είναι να συγχωρείς τον εαυτό σου λίγο πιο συχνά. Και να τον αγαπάς, λίγο περισσότερο.
Αυτό είναι καλοκαίρι. Είναι όλος ο κόσμος. Όλος ο κόσμος σου.
Καλό καλοκαίρι! ♥
