Τον απασχολεί ο χρόνος.
Η αγάπη είναι πάντα η απάντηση.
Το μέλλον είναι εδώ.
–
Φλυαρεί; Ναι.
Μοιάζει αφελές; Ναι.
Είναι αχταρμάς; Ναι.
Ναι σε όλα, χωρίς λευκό σε καμία παράγραφο.
–
Φλυαρεί.
Μοιάζει αφελές.
Και είναι αχταρμάς.
Πράγματι.
Ποιος το λέει;
Ένας ενήλικας.
Ένα παιδί;
Τι θα έλεγε ένα παιδί;
–
Ένα παιδί δεν κάνει
– και δεν λέει –
ποτέ κάτι περιττό.
Γιατί, ανακαλύπτει τον κόσμο.
Όταν δεν ξέρεις τίποτα, δεν μπορείς να κάνεις κανένα λάθος.
Απλώς, ψάχνεις.
–
Ένας ενήλικας οφείλει να μην κάνει
– και να μην λέει –
ποτέ κάτι περιττό.
Πρέπει να ξέρει τι θέλει να πει.
Να ξέρει πώς θα το πει,
πότε θα το πει
και σε ποιον θα το πει.
–
Ο Κόπολα γράφει εκεί που δεν πιάνει μελάνι όλους τους κανόνες που υπάρχουν για να φτιάξεις μια ιστορία.
Φτιάχνει την ιστορία του με χιούμορ, κιτς, πολέμους, δυστοπίες, ιδέες, έρωτες, σκάνδαλα, ναζισμούς, Ρώμες, Ελλάδες, αρχαιότητες και φουτουρισμούς, γερασμένους και νεογέννητα, διαφθορές και αγάλματα που κλαίνε – “όσο σε λατρεύω, τόσο διαφθείρεσαι. Κάτι ήξεραν οι αρχαίοι που λάτρευαν τα αγάλματα” -, κτίρια που γκρεμίζονται, αποφθέγματα, φιλοσοφία και λιωμένα ρολόγια στους ουρανούς.
Κι όλα αυτά, σε αφθονία.
Δεν τον νοιάζει, πια.
Τα βάζει όλα μέσα.
Με απληστία.
Απληστία πολλή, και πολύ.
Μα, γιατί το κάνει τώρα αυτό;
Δεν χρειαζόταν.
Όμως – γιατί δεν χρειαζόταν;
Τί δεν χρειαζόταν;
Τι ώρα αποφασίσαμε τι είναι περιττό να ειπωθεί και τι όχι;
–
Η Σούζαν Σόνταγκ πάντα επαινούσε την απληστία.
Τον Γκοντάρ, που έβαζε μέσα στις ταινίες του όλα όσα περνούσαν απ’ το κεφάλι του.
Τον Κανέττι, που αποφάσισε στα 16 του ότι θα τα μάθει “όλα”, και περίπου τα κατάφερε.
Τον Μπένγιαμιν, που μάζευε ατελείωτα βιβλία, και δεν σταμάτησε ποτέ.
Η Σούζαν Σόνταγκ θα λάτρευε το Megalopolis.
–
Μια ταινία που σταματάει τον χρόνο, για λίγο
και τον γυρίζει στην αρχή.
Εκεί που τα λέμε όλα και δεν μας νοιάζει αν είμαστε φλύαροι
αν είπαμε πολλά
αν άρεσαν αυτά που είπαμε
κι αν μας κατάλαβε κανένας.
–
Μια ταινία, που μοιάζει να’ ναι η πρώτη.
Μια ταινία, που κουβαλάει τα χρόνια του ανθρώπου που την έφτιαξε.
–
Μια ταινία που μοιάζει να’ ναι η πρώτη.
Μια ταινία, που κουβαλάει τον χρόνο του ανθρώπου που την έφτιαξε.
Και γι’ αυτό, είναι επιλογή του.
–
Μια ταινία που λέει την αλήθεια και μόνο την αλήθεια.
Την δικιά του αλήθεια.
Ορκίζεται.
