“Δεν έχω ποτέ κάτι συγκεκριμένο στο νου μου όταν δουλεύω, αυτό που βλέπετε βγαίνει αυθόρμητα, χωρίς πρόθεση να αποδώσει κάτι συγκεκριμένο.”.
Η αίσθηση της άνωσης.
Πετάω.
Χωρίς όριο.
Το ατέλειωτο πεδίο βάθους.
Βυθίζομαι.
Χωρίς όριο.
Ένας ορίζοντας που δεν τελειώνει ποτέ.
Προχωράω.
Χωρίς όριο.
Αιώνιος ορίζοντας. Δηλαδή, αιώνιος χρόνος.
Τίποτα δεν τελειώνει, όλα συνεχίζονται.
Ο Γκοντάρ έλεγε ότι “μία ταινία πρέπει να έχει αρχή, μέση και τέλος, αλλά όχι απαραίτητα με αυτήν την σειρά.”. Κάπως έτσι συμβαίνει παντού. Έτσι κι αλλιώς, κάθε χρόνος έχει μέσα του τον προηγούμενο. Και κάθε χρόνος ετοιμάζει τον επόμενό του.
Η Ζέρβα ζωγραφίζει. Ταξιδεύει από την σύνθεση στην αφαίρεση. Ταξίδι που ταξιδεύει στον χρόνο.
Έτσι κι αλλιώς, όταν φτιάχνεις κάτι, ταξιδεύεις στον χρόνο. Στην αρχή, την μέση και το τέλος σου.
Συναντάς ό,τι ήσουν, ό,τι είσαι κι ό,τι θα γίνεις. Πίνεις τσάι με τις αντιφάσεις σου. Μαθαίνεις ότι είσαι φτιαγμένη απ’ αυτές. Τίποτα δεν είναι αντιπαραθετικό. Είσαι αυτό, αλλά είσαι κι αυτό. Έτσι κι αλλιώς, ο ορίζοντας τους χωράει όλους. Ευτυχώς. Ή δυστυχώς.
Η Ζέρβα φτάνει στο καινούργιο της σημείο. Την αφαίρεση. Την απόλυτη αφαίρεση. Έτσι κι αλλιώς, η αφαίρεση δεν μπορεί να είναι τίποτα άλλο, παρά μόνο απόλυτη.
Το καινούργιο της σημείο αντανακλά το παλιό. Για να φτάσει στην αφαίρεση, περνάει από την σύνθεση. Για να φτάσει στο απλό, περνάει από το περίπλοκο. Για να φτάσει στην σιωπή, περνάει από την φλυαρία.
Έτσι κι αλλιώς, δεν μπορείς να αρνηθείς το παρελθόν σου. Να το υπερβείς, ναι. Να το αρνηθείς, όχι.
Το απλό είναι πάντα το πιο σύνθετο. Γι’ αυτό, είναι πάντα στο τέλος.
Το απλό είναι τέλειο. Γιατί έχει μέσα του όλες τις ατέλειες. Του κόσμου. Και τις δικές σου.
Πολλές φορές, αναρωτιέμαι, γιατί μέσα στις γκαλερί και τα μουσεία δεν σε αφήνουν να αγγίξεις το έργο. Ποιος τους χρίζει υπεύθυνους να το κηρύξουν ιερό;
Ιερό, γιατί είναι άπιαστο.
Αν αγγίξεις το έργο, είσαι βλάσφημος.
Απέναντι σε ποιον, αλήθεια;
Έτσι κι αλλιώς, η σχέση μου με το έργο είναι ιερή. Απλώς, αν το αγγίξω, το ιερό αλλάζει μορφή. Γίνεται απτό.
Αλλά ξέχασα – η αφή είναι ανίερη. Κάνει πράξη την ιδέα. Οπότε, καλύτερα όχι. Γιατί δεν ξέρουμε τι αποτέλεσμα θα έχει η πράξη.
Μπορεί να καταστρέψει την ιδέα.
Και τι θ’ απογίνουμε μετά;
