Ο Μάρτιν Σκορσέζε είναι από τους πιο σημαντικούς σκηνοθέτες και έχει επηρεάσει σημαντικά τον αμερικάνικο κινηματογράφο. Από τα παιδικά του χρόνια αγάπησε τον κινηματογράφο, σπούδασε σκηνοθεσία στο πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης και καταξιώθηκε στο χώρο. Το στυλ που τον χαρακτηρίζει είναι η γρήγορη δράση, η δυνατή ηχητική επένδυση και ο ιδιαίτερος πρωταγωνιστής. Το 1970 γνωρίζετε με τον Φράνσις Φόρντ Κόπολα ο οποίος του γνωρίζει τον Ρόμπερτ Ντε Νίρο που πήρε μέρος στη συνέχεια σε πολλές ταινίες που σκηνοθέτησε.
Το 1976 ο Σκορσέζε γράφει ιστορία στον κινηματογράφο με την ταινία «Ο Ταξιτζής». Με αφορμή τον πόλεμο του Βιετνάμ μεταφέρει το πολεμικό κλίμα στη ταινία για να μιλήσει για την περίοδο που διαδραματίζεται το έργο.
Η ταινία αναφέρεται στον Travis Bikl (Ρόμπερτ Ντε Νίρο) έναν ψυχικά διαταραγμένο βετεράνο του πολέμου που πάσχει απόαυπνίες και για να τις καταπολεμήσει αναζητά εργασία ως ταξιτζής τις νύχτες. Όσο όμως μπαίνει στον ρυθμό της πόλης βυθίζεται όλο και περισσότερο στην μοναξιά του και νιώθει ότι απειλείται καθώς όλα γύρω του φαντάζουν ως επικίνδυνα και άγρια.
Ο σκηνοθέτης παρασύρει τον θεατήσε μια εφιαλτική περιπλάνηση στους δρόμους της Νέας Υόρκης όπου το στοιχείο της διεφθαρμένης κοινωνίας ξεπροβάλλετέσε κάθε γωνιάτης (Going Out, 2017). Η ταινία δέχτηκε λογοκρισία για την βία που μετέδιδε από την Ένωση Κινηματογραφιστών Αμερικής, ωστόσο κατάφερε να προβληθεί ως ακατάλληλη για ανηλίκους. (ΔΕΛΗΜΗΤΡΟΣ , 2016)
Αρχικά η ταινία ξεκινάει με το τοπίο θολωμένο από τους καπνούς για να μας εντάξει στην πόλη της Νέας Υόρκης όπου είναι χαρακτηριστικότης γνώρισμα μαζίμε το υγρό στοιχείο. Το πολύ κοντινό στο πρόσωπο του πρωταγωνιστή και η εναλλαγή των χρωμάτων με κυρίαρχο το κόκκινο το χρώμα του αίματος αλλά του μπλε της ψυχρότητας μας εισάγει μαζί με την μελοδραματική μουσική σε ένα μυστήριο. Όλα γίνονται θολάακόμα και οι άνθρωποι οι οποίοι καταγράφονται με αργήκίνηση στους δρόμους. Απότις πρώτες σκηνές ο χαρακτήρας αναζητάεργασία ως Ταξιτζής και χωρίς να έχουμε κάποια ένδειξη που τον καθιστά ψυχικά ασταθή ή κάποιο στοιχείο για τον κοινωνικό του περίγυρο τον ακολουθούμε σε όλη την περιπλάνησή του με το ταξί. Δίνεται μια αίσθηση του ντοκιματέρ αφούη κάμερα καταγράφει όλα όσα συμβαίνουν καθώς περνάει το ταξί και ακούμε την αφήγηση του πρωταγωνιστή. Οι σκέψεις του ωστόσο, προδίδουν την εικόνα που έχει για τους ανθρώπους. Σκέψεις αρκετά καταθλιπτικές. Εικόνα αλλοτρίωσης και περιορισμένης ανθρώπινης συναναστροφής.
Τους μισεί όλους. Δεν μπορεί να συνδεθεί μαζί τους. Έχει εμμονή με το είδος των ανθρώπων. Τους αντιπαθεί. Υποδηλώνεται η μοναξιά του του Travis μέσα στο όχημά του. Το παρμπρίζ του οχήματος λειτουργείσαν φακός μέσω του οποίου ο Travis βλέπει την πόλη , και το ίδιο το ταξί είναι ένα όχημα της μοναξιάς και της απομόνωσης του. Οι εικόνες της πόλης είναι άλλοτε καθαρές και άλλοτε θολές, όπως θολή είναι και η οπτική του Travis για την πόλη και τους ανθρώπους της. «Καμιά γερή βροχή ίσως ξεπλύνει όλα τα αποβράσματα απότο δρόμο». Οπότε έχουμε το «ξεπλύνει», νερό στο δρόμο που ξεπλένει το δρόμο πάνω στον οποίο αντανακλούν τα φώτα της πόλης, άρα η βροχή, το νερό , ξεπλένει τα αποβράσματα απότο δρόμο.
Οι αντιθέσεις κυριαρχούν σε όλη την διάρκεια της ταινίας καθώς υπάρχει και το άλλο κομμάτι της πόλης με τους πιο καθώς πρέπει ανθρώπους και τις πιο «καθαρές» γειτονιές όπου ο ίδιος προσπαθεί να ενταχθείαλλά χωρίς αποτέλεσμα. Το ενδιαφέρον του για την κοπέλα που γνωρίζει στο γραφείο τον μετατρέπει σε κάτι που δεν είναι. Παίζει ένα ρόλο ο οποίος δεν τον αντιπροσωπεύει. Οι διαφορές που προβάλλονται στην συνάντησήτους ως προς την παιδεία, το χιούμορ, την κοινωνική ζωή είναι έντονες και όταν αυτές γίνονται απροσπέλαστες αποφασίζει να μεταμορφωθείσε τιμωρό όλων. Δεν έχει μάθει να είναι μέρος της κοινωνίας, έχει μάθει να εκτελείκαθήκοντα και να είναι ένας καλός στρατιώτης και αυτό δεν τον αφήνει να ενταχθεί στο κοινωνικό σύνολο. Επειδή όμως θέλει να γίνει αποδεκτός αναλαμβάνει να «καθαρίσει» μόνος του την βρωμιά της πόλης. Με αφορμήτην ζωή της πόρνης ξεπλένει την βρωμιάπου υπάρχει και γίνεται εθνικός ήρωας. Ο Travis ένας ψυχολογικά ασταθής χαρακτήρας γίνεται είδωλο και παίρνει τελικάτην αναγνώριση που ήθελε.
Σε όλη την διάρκεια της ταινίας οι εικόνες της τηλεόρασης παραπέμπουν σε μια άλλη πραγματικότητα όπου ο Travis θέλει να ενταχθεί. Τα γεγονότα της τηλεόρασης του φαίνονται πιο αληθινά από ότι τα πραγματικά. Η σκηνή στην τηλεόραση με τα παπούτσια που δεν υπάρχει κανείς μέσα σε αυτά αντικατοπτρίζει τον ίδιο, που εισπράττει μια απόρριψη απότους επιβάτες στο ταξί. Νιώθει ότι γι’ αυτούς δεν υπάρχει και κλείνεται περισσότερο στον προσωπικό του χώρο το ταξί και απομονώνεται.
Παρόλα αυτά ο Travis δεν είναι ο μόνος που αισθάνεται μοναξιά στην ταινία. Όλοι οι χαρακτήρες είναι συναισθηματικά άδειοι. (ΔΕΛΗΜΗΤΡΟΣ , 2016)
Μια ταινία με γρήγορο μοντάζ, ελλείψεις και σφιχτά κάδρα που έχουν πάντα τον πρωταγωνιστή μέσα, για να μας μεταφέρει το κλίμα μέσα από την δική του ματιά, την αντίληψή του για τον κόσμο και την εξέλιξη της παράνοιάς του. (Βενάκη, 2007) Τα γκρο πλάνα κυριαρχούν στην ταινία απομονώνοντας το πρόσωπο και τα μάτια, δίνοντας έμφαση στην ψυχολογική κατάσταση του ήρωα, αποκαλύπτοντας τις εσωτερικές του αντιδράσεις. Επιπλέον οι εκφράσεις του προσώπου του δηλώνουν όσα δεν μπορούν να ειπωθούν με λέξεις. ‘Όλα συμβάλουν για να αποδοθεί όσο το δυνατόν καλύτερα η αστάθεια του χαρακτήρα και η μη προσαρμογήτου στον χώρο ο οποίος τον περιβάλει.
