Η διάσπαση της τέχνης σε κατηγορίες (εικαστική, παραστατική, γλυπτική, μουσική. κ.τ.λ.), χρειάζεται για να δώσει τη δυνατότητα της ανάλυσης και της εξειδίκευσης στο αντικείμενο. Οι τέχνες όμως όσο αφορά την συμμετοχή τους σαν πυλώνας του πολιτισμού έχουν πιο ενιαία έννοια. Αυτή η σχέση μεταξύ των τεχνών φαίνεται ότι δημιουργεί μία ιεραρχία ανάμεσά τους ανα εποχές.
Ο Ρομάν Όσιποβιτς Γιακομπσόν, ρώσος γλωσσολόγος και εκπρόσωπος του ρωσικού φορμαλισμού, είχε μιλήσει για την δεσπόζουσα τέχνη, αναφέροντας ότι σε κάθε εποχή υπάρχει μία δεσπόζουσα τέχνη, δίνοντας παραδείγματα τις εικαστικές τέχνες στην αναγέννηση και τη μουσική στο ρομαντισμό.
Αυτή η σκέψη με οδηγεί προσωπικά να υποψιαστώ έναν ανταγωνισμό που υπήρξε κατά τη διάρκεια του 20ου αιώνα μεταξύ των τεχνών για το ποια θα είναι η δεσπόζουσα τέχνη. Ανα δεκαετίες ή και πενταετίες, ειδικά στην αρχή του αιώνα οι τέχνες εναλλάσσονταν και ανταγωνίζονταν μεταξύ τους για το ποιά είναι η πιο πρωτοπόρα. Μία τέχνη που γεννήθηκε στα τέλη του 19ου αιώνα καθώς αποσχίστηκε από τις άλλες, ωρίμασε στις αρχές του 20ου, ίσως να έγινε η δεσπόζουσα τέχνη του αιώνα, είναι η τέχνη του κινηματογράφου
Σήμερα στο πρώτο τέταρτο του 21ου αιώνα ποιά μπορεί να χαρακτηριστεί ως δεσπόζουσα τέχνη;
Νίκος Γκενές
Fabrica d’arte
