Ο «Άρχοντας των Μυγών» του William Golding είναι ένα κλασικό μυθιστόρημα για μια ομάδα νεαρών αγοριών που βρίσκονται σε ένα έρημο νησί μετά από αεροπορικό δυστύχημα, και την κάθοδό τους στο χάος και την αγριότητα καθώς προσπαθούν να αυτοκυβερνηθούν χωρίς την επίβλεψη ενηλίκων. Η ιστορία διερευνά τα θέματα της ανθρώπινης φύσης, της ηθικής και των επιπτώσεων της απομόνωσης στον ανθρώπινο ψυχισμό, καθώς οι αρχικές προσπάθειες των αγοριών για πολιτισμό και δημοκρατία δίνουν σιγά σιγά τη θέση τους στη βία, το φόβο και τελικά στην πλήρη κατάρρευση της κοινωνίας.
Στον «Άρχοντα των Μυγών», η ανθρώπινη φύση αναδεικνύεται μέσα από τη σταδιακή κατάβαση των αγοριών στην αγριότητα, αποκαλύπτοντας τα εγγενή ελαττώματα και τις τάσεις τους. Το μυθιστόρημα δείχνει ότι, χωρίς τους περιορισμούς του πολιτισμού, οι άνθρωποι είναι επιρρεπείς στη βία, το φόβο και την επιθετικότητα, όπως καταδεικνύει ο χαρακτήρας του Jack Merridew. Το μυθιστόρημα αναδεικνύει επίσης την καταστροφική δύναμη της ομαδικής σκέψης και την ευκολία με την οποία η νοοτροπία του όχλου μπορεί να οδηγήσει σε χάος και καταστροφή. Επιπλέον, ο χαρακτήρας του Ραλφ, ο οποίος αρχικά αντιπροσωπεύει την αθωότητα και την ευγένεια, αποκαλύπτει σταδιακά τις δικές του σκοτεινές ορμές, καταδεικνύοντας ότι ακόμη και τα πιο καλοπροαίρετα άτομα μπορούν να είναι επιρρεπή στην επιρροή των κατώτερων ενστίκτων τους.
Το μυθιστόρημα υποδηλώνει ότι η εξουσία δεν είναι απαραίτητα μια σταθερή ή απόλυτη οντότητα, αλλά μάλλον μια εύθραυστη και προσωρινή κατασκευή που μπορεί εύκολα να διαλυθεί. Οι προσπάθειες των χαρακτήρων να εγκαθιδρύσουν μια πολιτισμένη κοινωνία στο νησί υπονομεύονται επανειλημμένα από τα ελαττώματά τους και την επιρροή της ζούγκλας, οδηγώντας σε μια σταδιακή διάβρωση της εξουσίας. Εκεί μέσα αναδεικνύεται, επίσης, η ένταση μεταξύ της επιθυμίας για εξουσία και της ανάγκης για ατομική ελευθερία, όπως ενσαρκώνεται από τις αντικρουόμενες προοπτικές του Ραλφ και του Τζακ. Τελικά, το μυθιστόρημα παρουσιάζει μια ζοφερή άποψη για την εξουσία, υποδηλώνοντας ότι συχνά χρησιμοποιείται για τη διατήρηση της εξουσίας και του ελέγχου παρά για την προώθηση του γενικότερου καλού.
Συνεχίζοντας τη συζήτηση πάνω στην ανθρώπινη φύση, ο Άρχοντας των Μυγών σφύζει φιλοσοφικών αναφορών. Πολλές από αυτές αντικρούονται μεταξύ τους, αλλά παρατηρούμε πως τελικά πρόκειται για θέμα οπτικής και προσωπικής ερμηνείας.
Μία από τις πιο σημαντικές αναφορές είναι στην έννοια του «προπατορικού αμαρτήματος» από τη χριστιανική θεολογία, η οποία υποδηλώνει ότι οι άνθρωποι είναι εγγενώς ελαττωματικοί και επιρρεπείς στην αμαρτία. Το μυθιστόρημα παραπέμπει επίσης στην «Αλληγορία του Σπηλαίου» του Πλάτωνα, όπου οι κρατούμενοι απελευθερώνονται από τη φυλακή τους και αρχικά αδυνατούν να κατανοήσουν την αληθινή φύση της πραγματικότητας. Παρομοίως, τα αγόρια στο νησί είναι αρχικά ανίκανα να κατανοήσουν την πραγματικότητα της ανθρώπινης φύσης και της κοινωνίας. Επιπλέον, το μυθιστόρημα παραπέμπει στην ιδέα του «ευγενούς άγριου» από τη φιλοσοφία του Ζαν-Ζακ Ρουσσώ, η οποία υποστηρίζει ότι οι άνθρωποι είναι από τη φύση τους καλοί και ότι η κοινωνία τους διαφθείρει. Όπως βλέπουμε και στο βιβλίο, τα παιδιά χάνουν κομμάτια της αθωότητάς τους όσο αναπτύσσουν την “κοινωνία” τους.
Τελικά, τι είναι η ανθρώπινη φύση από όλα αυτά; Μήπως είναι όλα τα παραπάνω μαζί; Αυτός θα μπορούσε να είναι ο στόχος του William Golding: να θέσει το κοινό σε μια κατάσταση στοχασμού περί του “εγώ” και του “εμείς”, περί της “φυσικού” και του “ανθρώπινου”.
