“Η πραγματική τέχνη έχει την ικανότητα να μας κάνει νευρικούς. Με το να ελαχιστοποιούμε το έργο τέχνης στο περιεχόμενό του και μετά να ερμηνεύουμε αυτό το περιεχόμενο, υποτάσσουμε το έργο τέχνης. Η ερμηνεία κάνει την τέχνη διαχειρίσιμη, εύχρηστη. […] Πρέπει να σημειωθεί ότι, η ερμηνεία δεν είναι απλώς ο φόρος τιμής που πληρώνει η μετριότητα στην ιδιοφυία. Είναι, στ’ αλήθεια, ο σύγχρονος τρόπος να καταλαβαίνουμε κάτι […].“
– λέει η Susan Sontag στο δοκίμιό της, Against Interperation.
Εγώ, λέω ότι αγαπάω πολύ τους φίλους μου.
Αγαπάω πολύ τους φίλους μου.
Αγαπάω την Μαρία, που πήγε στο Ηρώδειο να δει τους Πέρσες του Αισχύλου, που σκηνοθετούσε ο Καραντζάς. Πήγε να τους δει, επειδή της είχα πει ότι λάτρεψα την παράσταση. Και μου έστελνε βίντεο από τα σημεία που ήξερε ότι μου είχαν αρέσει, χωρίς να της έχω πει ποια σημεία είναι αυτά.
Αγαπάω την Ελεονώρα, που πριν από λίγες βδομάδες πήγε να δει τον Σιωπηλό Μάρτυρα του Χίτσκοκ σε θερινό. Ενθουσιάστηκα που θα πάει να δει μία από τις αγαπημένες μου ταινίες και όταν της το είπα, μου είπε “εγώ το διάλεξα!” και μετά μου έστειλε να μου πει πόσο της άρεσε η ταινία.
Αγαπάω τον Αλέξανδρο, που είδε την ταινία μου και μου είπε “εγώ δεν ξέρω απ’ αυτά, αλλά εκείνο το σημείο στο δάσος μου θύμισε αμέσως την σκηνή από τον Αστακό του Λάνθιμου!”.
Να αγαπάτε τους φίλους σας – ειδικά τους φίλους σας που δεν ερμηνεύουν.
Τους φίλους σας που απλώς, καταλαβαίνουν.
Να αγαπάτε τους φίλους σας – ειδικά αυτούς που σας μαθαίνουν ότι το να καταλαβαίνετε, είναι πιο απλό απ’ ότι νομίζετε.
Να αγαπάτε τους φίλους σας – ειδικά αυτούς που δεν είναι επαγγελματίες καλλιτέχνες. Αυτοί, είναι οι πιο καλλιτέχνες απ’ όλους μας.
Να αγαπάτε τους φίλους σας – να θυμάστε να τους αγαπάτε κάθε μέρα λίγο περισσότερο.
Γιατί οι φίλοι σας, είναι αυτοί που είναι οι πραγματικές ιδιοφυίες.
