Η πορεία των γυναικών στον θεατρικό χώρο είναι αδιαμφισβήτητα γεμάτη από κοινωνικές, πολιτιστικές και καλλιτεχνικές μεταβολές. Από το αρχαίο δράμα όπου η παρουσία της ήταν αποκλειστικά συμβολική, μέχρι τη σύγχρονη σκηνή όπου οι γυναίκες διαπρέπουν ως δημιουργοί και πρωταγωνίστριες, η θέση της γυναίκας στο θέατρο υπήρξε μια αέναη σφαίρα μεταβολών.
Στην αρχαία Ελλάδα, η γυναικεία φιγούρα ήταν κεντρική στη θεματολογία του δράματος, αλλά οι γυναίκες απουσίαζαν από τη σκηνή. Οι ανδρικοί θίασοι αναλάμβαναν την ερμηνεία ακόμα και των πιο περίπλοκων γυναικείων χαρακτήρων, όπως της Αντιγόνης ή της Μήδειας. Αυτή η αντίφαση αντικατοπτρίζει τον κοινωνικό περιορισμό των γυναικών στην αρχαιότητα, όπου η δημόσια σφαίρα ήταν αποκλειστικά ανδρική υπόθεση.
Η Αναγέννηση αποτέλεσε την πρώτη μεγάλη στροφή. Παρά τις διακρίσεις μεταξύ των φύλων, οι οποίες ακόμη άκμαζαν στην κοινωνία, γυναίκες, όπως για παράδειγμα στην Ιταλία, άρχισαν να εμφανίζονται στη σκηνή. Στη Βρετανία οι άνδρες συνέχισαν να υποδύονται γυναικείους ρόλους, λόγω των κοινωνικών περιορισμών. Η είσοδος γυναικών στη θεατρική σκηνή κατά την περίοδο της Παλινόρθωσης στην Αγγλία ήταν επαναστατική, με μορφές όπως η Νελ Γκουίν (μία από τις πρώτες γυναίκες ηθοποιούς και ερωμένη του Καρόλου Β’) να εδραιώνουν την παρουσία τους.
Στη σύγχρονη εποχή, η γυναίκα στο θέατρο έχει κατακτήσει όλους τους ρόλους, όχι μόνο επί σκηνής αλλά και πίσω από αυτή. Ηθοποιοί όπως η Σάρα Μπερνάρ και η Μαρία Κάλλας ανέδειξαν τη δύναμη της γυναικείας ερμηνείας, ενώ σκηνοθέτριες και θεατρικές συγγραφείς όπως η Κάριλ Τσέρτσιλ ή η Λούλου Γουάνγκ έφεραν νέες προοπτικές στις ιστορίες που αφηγείται το θέατρο. Στη χώρα μας, μορφές όπως η Κατίνα Παξινού και η Μελίνα Μερκούρη έδειξαν πως οι γυναίκες μπορούν να εμπνεύσουν όχι μόνο καλλιτεχνικά αλλά και κοινωνικά.
Σήμερα, το θέατρο συνεχίζει να αποτελεί έναν χώρο όπου οι γυναίκες διεκδικούν ισότιμη εκπροσώπηση. Προκλήσεις, όπως η ανισότητα στις ευκαιρίες σκηνοθεσίας ή συγγραφής, παραμένουν, αλλά η γυναικεία παρουσία έχει πλέον καθιερωθεί. Ο ρόλος της γυναίκας στο θέατρο, αποτελεί ένα διαχρονικό παράδειγμα της δύναμης της τέχνης να αμφισβητεί και να αλλάζει κοινωνικά στερεότυπα.
Η εξέλιξη αυτή δεν είναι απλώς ιστορική. Είναι μια ζωντανή διαδικασία που συνεχίζει να εμπνέει καλλιτέχνες και κοινό, υπενθυμίζοντας ότι η τέχνη του θεάτρου είναι, και πρέπει να είναι, ένας καθρέφτης της κοινωνικής προόδου.
