Γιατί πάντα έχω αυτήν την αίσθηση
– ότι δεν έχω αρκετό χρόνο;
Τι είναι ακριβώς αυτό που θέλω να κάνω,
που δεν έχω όντως τον χρόνο να το κάνω;
Το μυαλό μου είναι εθισμένο στο να λειτουργεί.
Αν δράσω με έναν τρόπο, αυτό αυτομάτως σημαίνει ότι δεν δρω με έναν άλλον.
Κάνω μία επιλογή.
Κάνω μία επιλογή και δεν ξέρω πώς να υπάρξω, χωρίς να δουλεύω.
Πώς είναι η ζωή, έξω από την δουλειά;
Γιατί έκανα αυτήν την επιλογή;
Γιατί δεν έκανα μία άλλη;
Γιατί την απέκλεισα;
Τόσες πολλές επιλογές.
Τελικά, ίσως είναι καλύτερα να μην έχεις επιλογή. Να είσαι μέσα σ’ έναν φαύλο κύκλο, που οδηγεί αυτός τις επιλογές σου.
Κι εσύ σηκώνεις τις συνέπειες των επιλογών. Αλλά τουλάχιστον δεν σηκώνεις το ότι εσύ έκανες την επιλογή.
Αυτή, απλώς συνέβη.
Είναι πιο ελαφρύ αυτό, πώς να το κάνουμε.
Γοητεύομαι από το παροδικό.
Αναζητώ το αιώνιο.
Εύχομαι να μπορούσα να ήμουν ζωγράφος.
Μία ζωγράφος καθισμένη στο κρεβάτι σου, να κρατάω τα πινέλα μου κι ένα κομμάτι χαρτί.
Και να σε παρατηρώ.
Την ώρα που διαβάζεις, που παίζεις, που πίνεις καφέ, που φτιάχνεις τοστ.
Ή μάλλον όχι, σβησ’ το αυτό το τελευταίο, δεν μπορείς να χρησιμοποιείς την λέξη “τοστ” σε ένα ποίημα.
Αλήθεια, υπάρχει κάποια μορφή τέχνης που η λέξη “τοστ” φαίνεται αρκετά ποιητική;
Ρωτάω, επειδή είναι το αγαπημένο μου φαγητό.
