Χριστούγεννα στο Θέατρο
Κάτι Καινούργιο
Μικρά πράγματα σαν κι αυτά της Claire Keegan.
“Η Keegan είναι η θεά των μικρών πραγμάτων.”, λέει η Herald. “Το Μικρά πράγματα σαν κι αυτά μας διαβεβαιώνει ότι […] η καλοσύνη, όπως και η μιζέρια, είναι μεταδοτικές.”.
Το 1985, σε μια μικρή πόλη της Ιρλανδίας, πλησιάζουν Χριστούγεννα. Ένας από τους κατοίκους της, ο Μπιλ Φέρλονγκ, είναι προμηθευτής καυσόξυλων και πατέρας πέντε κοριτσιών. Νωρίς ένα πρωί, φτάνει στο τοπικό μοναστήρι, ψηλά στον λόφο, για να παραδώσει μια παραγγελία. Εκεί, θα ανακαλύψει κάτι που θα τον φέρει αντιμέτωπο με το παρελθόν του. Και με την συνένοχη σιωπή μιας πόλης που, τελικά, βρίσκεται υπό τον έλεγχο της Εκκλησίας.
H Σκωτία έχει ήδη τιμήσει την χριστουγεννιάτικη ιστορία της Keegan στο Pavilion Theatre, στην Γλασκώβη.
Κάτι Παλιό
Χριστουγεννιάτικα διηγήματα του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη.
Πρώτον, γιατί κάθε άνθρωπος ψάχνει την απάντηση στο “τι σημαίνει Χριστούγεννα”. Συνήθως, κάθε χρόνο, σημαίνει κάτι διαφορετικό. Τα διηγήματα του Παπαδιαμάντη, όμως, (θα) σημαίνουν πάντα (τα) Χριστούγεννα.
Και δεύτερον, γιατί κάθε άνθρωπος μετά τα 18, πρέπει να διαβάσει Παπαδιαμάντη μόνος του. Μόνο έτσι θα ανακαλύψει ότι ο Παπαδιαμάντης είναι σπουδαίος για όλους τους άλλους λόγους και καθόλου γι’ αυτούς που του είπαν στο ελληνικό σχολείο.
– Και για να θυμηθεί το πολυτονικό. Γιατί, “οι λέξεις χωρίς τους τόνους τους, είναι ξεσκέπαστες”. –
Αν δε αυτός ο κάθε άνθρωπος πετύχει μέσα στα Χριστούγεννα και ένα θεατρικό αναλόγιο με αυτά τα διηγήματα, τότε είναι σίγουρα ένας πολύ τυχερός άνθρωπος. Και αυτά τα Χριστούγεννα θα είναι τα καλύτερα της ζωής του – ή πάντως, θα είναι σίγουρα τα πιο ζεστά.
Κάτι Δανεικό
Η πιο δυνατή, του August Strindberg.
Στην έκδοση της Δωδώνης, του 1977, μαζί με το Δεσποινίς Τζούλια. Βιβλίο δανεικό από μία ηθοποιό, που σπούδαζε στο Τέχνης το 1982.
Η πιο δυνατή είναι μια χριστουγεννιάτικη ιστορία όπου κοντράρονται δύο γυναίκες που αγαπούν τον ίδιο άντρα. Ο Strindberg ίσως να ήταν μισογύνης. Ίσως και να πίστευε ότι ο μοναδικός προορισμός των γυναικών είναι να πολεμούν μεταξύ τους για την προσοχή του αρσενικού.
Και, μεταξύ μας τώρα, δεν υπάρχει καλύτερο θέμα συζήτησης για το πρωτοχρονιάτικο οικογενειακό τραπέζι από αν ο Strindberg ήταν μισογύνης ή όχι.
Κάτι Γαλάζιο
Περιμένοντας τον Γκοντό του Samuel Beckett.
Ο Βλαδίμηρος και ο Εστραγκόν, φορώντας τα κουρέλια τους, στέκονται δίπλα σε ένα δέντρο, συζητούν για διάφορα πράγματα, συναντιούνται τυχαία με τρεις περίεργους τύπους, και, κυρίως, περιμένουν κάποιον άλλον. Που δεν έρχεται ποτέ.
Ο ίδιος ο συγγραφέας “έχει πει πως δεν τον ενδιαφέρει τόσο ο Γκοντό, όσο το “Περιμένοντας”.”, λέει ο Günther Anders.
Χωρίς τόπο και χωρίς χρόνο, θα μπορούσε να συμβαίνει κάποια Χριστούγεννα, κάπου στον δυτικό κόσμο.
Γιατί στον δυτικό κόσμο πάντα κάπου έχει πόλεμο. Άλλωστε, ο δυτικός κόσμος πάντα φροντίζει να δημιουργεί πολέμους.
Γιατί ο καθένας ψάχνει τον δικό του Γκοντό – και αυτό συμβαίνει λίγο περισσότερο τις μέρες των Χριστουγέννων.
Και κυρίως, γιατί τα Χριστούγεννα είναι χρόνος αναμονής. Το ενδιάμεσο.
Τα Χριστούγεννα είναι μετά από κάτι και πριν από κάτι άλλο.
Μετά τα Χριστούγεννα, πάντα, όλοι, κάτι περιμένουν.
“Να του πεις, ότι τον περιμέναμε. Να του το πεις.”.
– και μια Ευχή
Καλή, τυχερή, δημιουργική, όμορφη, χαρούμενη χρονιά!
