Κυριακή 18 Φεβρουαρίου
Τελειώνει το Fallen angels (1995) και σχεδόν αμέσως, με παίρνει ο ύπνος. Τα όνειρα μου έχουν για μουσική υπόκρουση την μουσική της ταινίας. Ολόκληρη.
Παρασκευή 16 Φεβρουαρίου
Τελειώνει το Chunking Express (1994). Δεν καταλαβαίνω και πολύ γιατί η ταινία έπρεπε να πει δύο ιστορίες. Η δεύτερη ιστορία, έτσι κι αλλιώς, φαίνεται να είναι η μοναδική. Ήταν μία εισαγωγή η πρώτη στην δεύτερη; Μου αρέσουν οι εισαγωγές, αλλά εδώ δεν ένοιωσα ότι την χρειάζομαι.
Βγαίνω για ποτό. Δεν πίνω καν ποτό, είμαι πολύ κουρασμένη. Γυρίζω σπίτι. Ξαπλώνω και τα όνειρα μου έχουν για μουσική υπόκρουση το California dreaming.
Δεν το ξέρω ακόμη, αλλά είναι η ταινία που θα μείνει μαζί μου πιο πολύ απ’ όλες.
Τετάρτη 15 Ιανουαρίου
Βλέπω το In the mood for love (2000). Το σταματάω ανά δέκα λεπτά, για να μην τελειώσει. Θέλω να ζήσω λίγο ακόμη εκεί μέσα. Δεν έχω παρατηρήσει ακόμη αρκετά, δεν τα έχω δει ακόμη όλα.
Τελειώνει, γιατί δεν γίνεται αλλιώς. Όλα έχουν ημερομηνία λήξης. Δυστυχώς. Ή ευτυχώς. Είμαι ξύπνια και τα ανοιχτά μου μάτια έχουν για μουσική υπόκρουση την μουσική της ταινίας. Την έχω ακούσει τόσες φορές αυτή τη μουσική – δεν ήξερα ότι είναι γραμμένη γι’ αυτήν την ταινία. Ευτυχώς, πρόλαβα να το μάθω.
Σε όλες του τις ταινίες, βλέπω εικόνες απ’ την καθημερινή μου ζωή που απλώς έχουν αποτυπωθεί στην οθόνη.
Όταν περιμένω να χτυπήσει το τηλέφωνο. Και κυρίως, όταν παρακαλάω να μην χτυπήσει.
Όταν, τελικά, μιλάω στο τηλέφωνο και γύρω μου παρελαύνουν άνθρωποι, βυθισμένοι στις δικές τους τελετουργίες. Σαν να παίζω σε video clip.
Όταν γνωρίζω κάποιον, που ξέρω ότι θα με απασχολήσει για πολύ καιρό. Ή αλλιώς, όταν σκέφτομαι τον Δ. και παίζει στο κεφάλι μου το Happy together(1997).
Όταν “ακόμη κι αν είσαι δολοφόνος, έχεις συμμαθητές από το δημοτικό. Κάθε φορά που τους συναντάς, σου κάνουν τις ίδιες ερωτήσεις”. Είμαι 5 χρόνια παντρεμένη, τα 4 συγκατοικούμε, εσύ τι κάνεις, παντρεύτηκες, όχι ε;
Όταν ο τρόμος παίρνει την μορφή ενός ανθρώπου που δεν μιλάει.
Όταν σκιές από όλους μου τους χρόνους γλιστράνε γύρω μου, σε όλα τα χρώματα αλλά κυρίως, σε κόκκινο. “Κάθε άνθρωπος έχει παρελθόν”.
“Είναι λίγο δύσκολα τελευταία. Θέλω να αλλάξω αυτήν την συνήθεια. Δεν ξέρω αν είναι καλή απόφαση. Αλλά τουλάχιστον είναι δική μου”.
Όταν παίρνω μία εντελώς παράλογη απόφαση, που είναι εντελώς λογική. Λογική και αναπόφευκτη. Όπως το να μπαίνω στο σπίτι αυτού του κάποιου που θα με απασχολήσει για καιρό και να αλλάζω θέση στα πράγματά του. Και να τα κάνω πιο όμορφα.
Ή να πάω ένα ταξίδι στην Καλιφόρνια, γιατί θέλω να δω αν έχει όντως τόσο ήλιο, όσο λέει το τραγούδι. Στο Λος Άντζελες θα πάω.
Το ανικανοποίητο.
Σκέφτομαι την Ν., που μου έλεγε ότι η φίλη της η Ν. είχε κάνει δείπνο με θεματική “Wong Kar-Wai” και είχε φτιάξει dumplings. Σίγουρα σου ανοίγει η όρεξη για dumplings με τον Wong Kar-Wai.
Και σίγουρα σου ανοίγει και η όρεξη για βόλτες, για χρώματα και για κάτι καινούργιο. Μέσα από τον έρωτα. Το ταξίδι. Την απώλεια. Πάντως κάτι καινούργιο.
Κάτι καινούργιο και κάτι τυχαίο, που τελικά, δεν είναι και τόσο τυχαίο. Ποτέ δεν είναι.
Η μαγεία του Wong Kar-Wai μένει μαζί σου για πάντα. Όσο κρατάει το για πάντα. Όλα έχουν ημερομηνία λήξης.
Η μαγεία του μένει μαζί σου για πάντα. Με μουσική υπόκρουση.
