Η Ζ. τρώει το φαγητό της, συνήθως, με κουτάλι.
Τα μακαρόνια, τις πατάτες, τα μπιφτέκια, τον αρακά, την ντομάτα.
Το κινέζικο, το γαλλικό, το ταϊλανδέζικο, το αγγλικό, το αραβικό.
Η Ζ. βλέπει την αφθονία, συνήθως, αλλά δεν την αγγίζει ποτέ.
Η επαφή της με την αφθονία είναι μόνον μέσα από εικόνες, κινούμενες και μη.
Άφθονο φαγητό.
Άφθονες διακοπές.
Άφθονη μουσική.
Άφθονο σεξ.
Άφθονη πληροφορία.
Άφθονο φαγητό.
Γι’ αυτό της αρέσει να τρώει το φαγητό της με κουτάλι. Της θυμίζει την αφθονία. Και με το κουτάλι μπορεί, λιγάκι, να την αγγίξει.
Γιατί το κουτάλι μπορεί να πιάσει άφθονη ποσότητα. Αν θέλει. Αν δεν θέλει, μπορεί να γεμίσει μόνο την άκρη του. Το κουτάλι μπορεί να παίξει με το πόσα θα σηκώσει. Μπορεί να παίξει με το πόσα θα βάλει μέσα του – και η Ζ. ξέρει πως όταν παίζεις, αυτό σημαίνει ότι η αφθονία είναι η εργοστασιακή σου ρύθμιση και αν θες, την ελαττώνεις. Αν θες.
Η Ζ. αγαπάει τα κουτάλια γιατί είναι πάντα σαν να τρώει γλυκό, αν και βέβαια τα γλυκά τα τρώνε με μικρά κουτάλια, και επίσης στην Ζ. δεν αρέσουν και τόσο τα γλυκά, αλλά πάντως όταν οι άνθρωποι τρώνε γλυκά πάντα γιορτάζουν κάτι. Τα γενέθλιά τους, μια επέτειο, το τέλος μιας σχέσης, το τέλος της μέρας.
Η Ζ. αγαπάει τα κουτάλια γιατί της θυμίζουν την γιορτή.
Όταν ήτανε μικρή, μέσα στο συρτάρι με τα μαχαιροπίρουνα είχε βρει ένα σετ κουτάλια πιασμένα μαζί με λαστιχάκι, που είχαν την άκρη τους τυλιγμένη με σελοτέιπ. Ήταν τα κουτάλια που έπαιρνε ο πατέρας της και τα έπαιζε για κρουστά. Η μαμά της φώναζε. Κι εδώ που τα λέμε, είχε και δίκιο. Σελοτέιπ μέσα στο συρτάρι με τα μαχαιροπίρουνα δεν είναι κι ό,τι καλύτερο – για όλους τους λόγους του κόσμου.
Όμως, τα κουτάλια είχαν ήδη μετατραπεί σε κάτι μαγικό. Ήταν ήδη ένα αντικείμενο τελετουργίας, που ξεπερνούσε το φαγητό. Τα κουτάλια, πια, ήταν μουσικό όργανο που βγάζει ρυθμό και φτιάχνει ήχο.
Δεν είχε δει να συμβαίνει κάτι παρόμοιο με τα πηρούνια. Ή με τα μαχαίρια. Δεν λέω ότι δεν συμβαίνει. Λέω, απλώς, ότι εκείνη δεν το είχε δει.
– Ναι, πράγματι, τα πηρούνια γράφονται με “η”, γιατί το “η” φέρνει πιο πολύ στις μύτες τους απ’ ό,τι το “ι”. Αντικειμενικά. –
Η Ζ. τρώει το φαγητό της, συνήθως, με κουτάλι.
Τα μεγάλα τα κουτάλια, αυτά που ο πατέρας της τα έπαιζε κρουστά.
Της αρέσει να τρώει το φαγητό της με κάτι που έχει ρυθμό, της θυμίζει την γιορτή και συμβολίζει την αφθονία.
Και δεν πειράζει αν τίποτα απ’ όλα αυτά δεν βγάζει νόημα για κανέναν.
Βγάζει νόημα, πάντως, για την Ζ.
Κι αυτό είναι το μόνο πράγμα που έχει σημασία.
Γι’ αυτό, η Ζ. συνεχίζει να τρώει το φαγητό της με κουτάλι.
Δεν λέω ότι αυτό είναι το σωστό. Λέω, απλώς, ότι αυτό συμβαίνει.
